Synostwo Boże, Dziecięctwo Boże – chrześcijańskie pojęcie opisujące wiarę w to, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym i że wszyscy ochrzczeni, odkupieni przez Chrystusa, stają się synami (i córkami) Boga przez adopcję. Z powodu korzeni biblijnych, doktryna ta jest obecna u większości wyznań chrześcijańskich[1], jednak pojęcie Synostwa Bożego jest używane przede wszystkim przez katolików.
Główne konsekwencje dla życia chrześcijańskiego
Synostwo Boże to fundament innych chrześcijańskich wierzeń:
Powierzenie się Boskiej Opatrzności, ponieważ Jezus powiedział, że "Ojciec wasz wie, czego wam potrzeba (Mt 6,31)
Pobożność dziecka, ponieważ jest to warunek wejścia do Królestwa Niebieskiego. (Mt 18:3-4; KKK 526)
Nazywanie Boga Ojcem i proszenie go w naszych potrzebach. Patrz: Ojcze Nasz.
Traktowanie liturgii jako "spotkania dzieci Bożych z ich Ojcem, Chrystusem i Duchem Świętym". (KKK 736)
Wymienione powyżej skutki synostwa bożego umożliwiają wejść na drogę dziecięctwa duchowego wyrażającego się poprzez życie prostoty, pokory i zawierzeniu się Bogu. Zawierzenie takie nie ma nic wspólnego z infantylizmem. Prawdziwe dziecięctwo duchowe niesie ze sobą dojrzałość umysłu, spojrzenie nadprzyrodzone, rozważanie wydarzeń w świetle wiary i na mocy darów Ducha Świętego, a wraz z tą dojrzałością - prostotę, brak komplikacji wewnętrznych[2].
W Starym Testamencie
Pojęcie Synostwa Bożego istniało już u Żydów w Starym Testamencie.
W Starym Testamencie tytuł syna Bożego jest nadawany:
królom Izraela (jako przedmiot szczególnego wybrania, wyrażonego w Bożej obietnicy przekazanej Dawidowi przez proroka Natana: „Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem”)[6]
Oznacza on wówczas przybrane synostwo, które wprowadza między Bogiem i stworzeniem związki szczególnej bliskości[8].
Świadomość przybrania za synów Bożych staje się istotnym elementem kształtowania relacji między Bogiem a ludźmi w religii żydowskiej. Na tej świadomości opiera się zarówno nadzieja przyszłego odrodzenia, jak i wiara w zapłatę po śmierci[9].
