Sylwester Stachiewicz

Sylwester Stachiewicz
major intendent z wsw major intendent z wsw
Data urodzenia

24 stycznia 1892

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. i k. Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Oddział Służby Intendentury

Stanowiska

dowódca oddziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Sylwester Stachiewicz (ur. 24 stycznia 1892, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 24 stycznia 1892, w rodzinie Teodora i Heleny[1].

W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, a w czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. Pułk Piechoty Nr 58[2][3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915[4], a na stopień nadporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].

W 1918 zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego, po czym organizował Intendenturę 7 Dywizji Piechoty[1]. Od 1920 pełnił służbę w 1 Armii[1]. 9 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. W latach 1920–1921 pełnił służbę w Intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[6][7], a w latach 1921–1924 w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[8]. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów intendentów[9], a 31 marca 1924 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie oficerów intendentów[10]. W latach 1924–1927 był dowódcą 1 Oddziału Służby Intendentury w Warszawie-Pradze[11][12]. W maju 1926, w czasie zamachu stanu, „z własnej inicjatywy zameldował się u d-cy 36 pp i oddał Oddział do dyspozycji Marszałka Piłsudskiego”[12]. Dowodzona przez niego formacja nie wzięła bezpośredniego udziału w walkach[12]. Z dniem 1 listopada 1926 został przeniesiony służbowo na IV kurs doszkolenia oficerów intendentów przy Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie[13][14]. Z dniem 1 października 1927, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do kadry oficerów służby intendentury z równoczesnym przydziałem do 10 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Przemyślu[15][16][17]. Z dniem 31 października 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[18][19]. W 1934, jako major intendent dyplomowany stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[20]. Był sekretarzem Polskiego Związku Hodowców Psów Rasowych. Reprezentował związek, jako wydawca pisma „Pies Rasowy i Jego Hodowla w Polsce”. Od lata 1937 był równocześnie organizatorem i prezesem Klubu Buldoga Francuskiego w Polsce.

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[21]. Figuruje na liśce Gajdideja (poz. 3099)[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 509.
  2. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 505.
  3. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 646.
  4. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 215.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 233.
  6. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1220.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 18.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 1272, 1844.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 338.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 172.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1157.
  12. ↑ a b c Stachiewicz 1926 ↓, s. 430.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 10 września 1926, s. 298, jako mjr Sylwester Stachowicz.
  14. ↑ Dziesięciolecie intendentury 1929 ↓, s. 280.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927, s. 285, tu podano przydział do 9 Okręgowego Szefostwa Intendentury.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 337, sprostowano przydział z 9 do 10 Okręgowego Szefostwa Intendentury.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 382.
  19. ↑ Dziesięciolecie intendentury 1929 ↓, s. 542.
  20. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 370.
  21. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  22. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 22 [dostęp 2024-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  25. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  26. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  27. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].

Bibliografia