Sylwester Jarosz

Sylwester Jarosz
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1896
Dąbrowa na Śląsku Cieszyńskim

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

21 pułk strzelców,
10 pułk piechoty,
4 Pułk Strzelców Podhalańskich,
Batalion KOP „Hoszcza”,
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Sylwester Jarosz (ur. 16 grudnia 1896 w Dąbrowie na Śląsku Cieszyńskim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Franciszki z Macurów[1]. Absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Cieszynie. Powołany do armii austriackiej. Ukończył Oficerską Szkołę w Opawie[2]. Uczestnik I wojny światowej. 1 stycznia 1917 został mianowany podporucznikiem rezerwy. Pełnił służbę w 21 pułku strzelców[3].

Od 1918 w Wojsku Polskim. W 1919 walczył w wojnie polsko-czechosłowackiej. Brał udział w akcji plebiscytowej na Śląsku Cieszyńskim. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej[1].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1922 roku w stopniu kapitana (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 1651 lokatą w korpusie oficerów piechoty) przydzielony do 10 pułku piechoty[4]. W 1923 służył w 4 pułku strzelców podhalańskich[5][6]. W 1932 w stopniu kapitana (w 1935 starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 207 lokatą w korpusie oficerów piechoty)[7] służył w 3 baonie KOP „Hoszcza”[8]. Ukończył Kurs Dowódców Wojskowych. Od 1936 był kierownikiem referatu mobilizacyjnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[1].

W kampanii wrześniowej ewakuował się wraz z Dowództwem Okręgu Korpusu na wschód. Wzięty do niewoli radzieckiej około 20 września w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 035/4 z 16.04.1940. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Jego akta osobowe na dzień 6 września 1940 znajdowały się w I Specjalnym Wydziale NKWD ZSRR. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 04.06.1943. Przy szczątkach znaleziono legitymację oficerską i list. Figuruje na liście AM-269-3953[9] i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 03953. Nazwisko Jarosza znajduje się na liście ofiar (pod nr 03953) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 195 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 180 z 1943. Krewni do 1956 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Mieszkał w Lublinie[2]. Był żonaty z Olgą z Horaków, z którą miał córki: Wandę i Lidię[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 230.
  2. ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 876.
  3. ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 130, 298.
  4. ↑ Lista starszeństwa Oficerów Zawodowych, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 66.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 385, 419.
  6. ↑ Lista Starszeństwa Oficerów Zawodowych Piechoty, „Przegląd Piechoty”, R. 1, Z. 8, 1928, s. 108.
  7. ↑ Lista Starszeństwa Oficerów Zawodowych Piechoty, „Bezpłatny dodatek dla prenumeratorów "Przeglądu Piechoty"”, Warszawa 1935, s. 39.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 45, 906.
  9. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 269.
  10. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. ↑ M.P. z 1924 r. nr 209, poz. 640 „w uznaniu zasług, położonych dla przyłączenia Śląska do Polski”.
  13. ↑ Franciszek Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: 1934, s. 141.
  14. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia

  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.