Suity francuskie – zbiór sześciu suit, które Jan Sebastian Bach napisał na clavier (klawesyn lub klawikord) między 1722 a 1725 rokiem[1], umieszczonych w katalogu dzieł kompozytora jako BWV 812–817.
Nazwa i styl
Suitom nadano przydomek francuskie, aby odróżnić je od wcześniejszych suit angielskich – których przydomek także nie pochodził od kompozytora. Po raz pierwszy jako suity francuskie występują u Friedricha Wilhelma Marpurga w 1762 roku, a więc 12 lat po śmierci Bacha. Nazwa ta została spopularyzowana przez Johanna Nikolausa Forkela, który w pierwszej biografii kompozytora napisał, że „nazywane są suitami francuskimi, ponieważ napisane zostały w stylu francuskim”[1]. Taka opinia jest jednak niewłaściwa: podobnie jak inne suity Bacha, pisane są raczej we włoskiej konwencji[2].
Nie zachował się manuskrypt, który przedstawiałby ostateczną wersję utworów. Ornamentacja w poszczególnych rękopisach różni się zarówno w rodzaju, jak i w obfitości zastosowania[1].
Dwie inne suity: a-moll (BWV 818) oraz Es-dur (BWV 819), praktycznie nieznane i niewykonywane, są w niektórych rękopisach włączone do zbioru. Uwertura w stylu francuskim, opublikowana jako druga część Clavier-Übung, jest suitą francuską w stylu, ale nie powiązaną z suitami francuskimi[3].
↑ abcBach. The French Suites: Embellished version. Barenreiter Urtext
↑Christophe Rousset, leaflet do nagrania French Suites, Ambroisie AMB 9960
↑Patrz także dyskusja w: Hans-Joachim Schulze, The French Influence in Bach's Instrumental Music, Early Music, 13:2, 1985 (J. S. Bach Tercentenary Issue, 180-184.
