Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus sambucinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Lucien Quélet w 1872 r.[1]
Średnica 1,5–4, rzadko do 8 cm, początkowo wypukły, potem płasko rozpostarty z niewielkim garbkiem, mięsisty z cienkim brzegiem. Powierzchnia na środku jedwabista, z delikatnymi włókienkami, a na przyschniętych owocnikach również z łuseczkami. Kolor początkowo białawy z ochrowym odcieniem, potem szarawy[3].
Wysokość 2–3,5 cm, grubość 1–1,5 cm, walcowaty, czasem nieco pogrubiony u podstawy, mięsisty. Jest delikatnie włókienkowaty, czasem nieco oszroniony u szczytu. Białawy[3].
Zarodniki gładkie, migdałkowate, z małym kończykiem, 8,5–11 × 5–6 µm. Metuloidy butelkowate i pękate, 45–30 × 10–20 µm, o lekko żółtawych ścianach, z pojedynczymi kryształkami na szczycie[3].
Występowanie i siedlisko
Znane jest występowanie strzępiaka bzowego w Ameryce Północnej, Europie i na Nowej Zelandii[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano cztery stanowiska[5]. Więcej stanowisk i bardziej aktualnych podaje internetowy atlas grzybów. Zaliczony w nim jest do gatunków rzadkich i wymagających ochrony[6].
Grzyb mikoryzowy. Rośnie na ziemi w lasach iglastych i liściastych. Spotykany w pobliżu buków, sosen lub dębów[5]. Preferuje gleby kwaśne i piaszczyste[3].
↑ abWładysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
