Strefa Fresnela (czyt. „frenela”) – w radiokomunikacji (także w optyce) obszar propagowaniaenergii sygnału radiowego znajdujący się wzdłuż linii łączącej nadajnik i odbiornik fal. Strefy Fresnela numerowane są liczbami naturalnymi, przy czym energia propagowana wewnątrz strefy pierwszej jest największa, a poza nią (w strefach o indeksach większych od 1) – maleje.
Strefy Fresnela w przestrzeni pozbawionej przeszkód kształtem przypominają elipsoidę obrotową ulokowaną pomiędzy masztami radiowymi nadajnika i odbiornika. Jej kształt zależy od różnych czynników m.in. od częstotliwości. Im wyższa częstotliwość, tym kształt strefy Fresnela jest smuklejszy, zgodnie ze wzorem opisującym promień strefy Fresnela (będący promieniem koła przecinającego elipsoidę) w punkcie P[1]:
gdzie:
– promień n-tej strefy Fresnela w metrach,
– odległość od nadajnika w metrach,
– odległość od odbiornika w metrach,
– długość fali radiowej w metrach.
Promień przekroju każdej strefy Fresnela jest najwyższy w środkowej jej części i zmniejsza się do punktu anteny na każdym końcu.
Często użyteczną informacją jest maksymalny promień pierwszej strefy Fresnela. Występuje on w połowie drogi pomiędzy nadajnikiem i odbiornikiem, czyli dla wówczas dla i mamy[2]:
gdzie:
– promień w metrach,
– odległość w kilometrach,
– częstotliwość sygnału w GHz.
Obiekty (wzgórza, drzewa, budynki itp.) znajdujące się w strefach Fresnela mają duży wpływ na propagację fali (szczególnie, jeśli znajdują się w strefie pierwszej): im jest ich więcej i im są większe, tym gorsze warunki przesyłu sygnału. Dla łączy o podwyższonej niezawodności działania cały obszar pierwszej strefy Fresnela powinien być wolny od przeszkód.
Następne (druga i kolejne) strefy Fresnela układają się koncentrycznie wokół pierwszej strefy i mają mniejsze znaczenie.