Pierwszy skok w karierze oddał w 1993. W 1998 został mistrzem Niemiec juniorów w skokach narciarskich. W zawodach najwyższej rangi zadebiutował 11 sierpnia 2001 podczas konkursu Letniego Grand Prix w Hinterzarten, gdzie zajął 20. miejsce. Najlepszy wynik tego lata uzyskał 5 września 2001 w Sapporo, gdzie był dziewiąty. W Pucharze Świata zadebiutował 23 listopada 2001 w Kuopio. Wtedy też zdobył pierwsze pucharowe punkty, zajmując siódmą pozycję. W kolejnych zawodach sezonu 2001/2002 był piąty w drugim konkursie w Kuopio, następnie
1 grudnia 2001 w Titisee-Neustadt zajął trzecie miejsce, ustępując tylko Adamowi Małyszowi i swemu rodakowi – Martinowi Schmittowi. W drugim z konkursów w Titisee-Neustadt był piąty. 15 grudnia 2001 w Engelbergu wygrał pierwsze i jedyne zawody pucharowe w swojej karierze. W pozostałych startach tego sezonu nie odnosił już takich sukcesów. Jego najlepszy wynik po Engelbergu to ósme miejsce w Predazzo (22 grudnia 2001). Dobre wyniki w Pucharze Świata pozwoliły mu na wyjazd na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Zajął tam 12. miejsce w konkursie indywidualnym na dużej skoczni, na normalnym obiekcie nie wystartował. Sześć dni później w konkursie drużynowym, wraz ze Svenem Hannawaldem, Michaelem Uhrmannem i Martinem Schmittem zdobył złoto olimpijskie, wygrywając o 0,1 punktu nad reprezentacją Finlandii. Sezon ten zakończył na dziewiątym miejscu w klasyfikacji generalnej.
W późniejszych latach rzadko zdarzało mu się zajmować miejsca w pierwszej dziesiątce w międzynarodowych zawodach. Częściej startował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Był między innymi trzeci w Brotterode (31 stycznia 2004), a dzień później był drugi. Drugie miejsce zajął także w zawodach PK w amerykańskimIron Mountain (22 lutego 2004). W sezonie 2004/2005 Pucharu Świata tylko dwa razy znalazł się w pierwszej dziesiątce indywidualnych zawodów. Pierwszy raz 22 stycznia 2005 w Titisee-Neustadt, gdzie był dziewiąty, a drugi raz 11 lutego 2005 na skoczni w Pragelato, gdzie był piąty. 20 marca tego samego roku na Letalnicy w Planicy skoczył 208,5 metra, co jest jego rekordem życiowym[2]. W 2007 podczas mistrzostw świata w Sapporo zajął 32. miejsce na dużej skoczni oraz 28. miejsce na normalnej. W konkursie drużynowym Niemcy z Hocke w składzie zajęli ósme miejsce. Dwa lata później, na mistrzostwach świata w Libercu indywidualnie zajął 19. miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był dwunasty. W konkursie drużynowym wraz z kolegami z reprezentacji zajął 10. miejsce i skończył rywalizację na pierwszej serii skoków. Był to najgorszy wynik reprezentacji Niemiec od mistrzostw świata w Falun w 1993.
Jest ponadto mistrzem Niemiec z 2007 zarówno indywidualnie jak i drużynowo. W latach 2005, 2009 i 2010 zdobywał drużynowo srebrne medale mistrzostw krajowych, a w 2011 wraz z kolegami wywalczył brązowy medal. W grudniu 2012, tuż przed rozpoczęciem 61. Turnieju Czterech Skoczni, ogłosił zakończenie sportowej kariery[3].
Skakał na nartach Fluege.de. Używał butów Rass i wiązań Win Air[4].