Stefan Głowacki

Smuga

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1903 Lublin
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1949 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1924–1949
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Stefan Głowacki ps. „Smuga” (ur. 31 marca 1903 w Lublinie, zm. 13 czerwca 1949 w Warszawie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Syn Stanisława i Katarzyny ze Stolów. Stefan Głowacki wcześnie zmuszony był podjąć pracę zarobkową – sprzedawał gazety, pracował jako robotnik. W 1924 wcielony do wojska, służył w 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie. Po zakończeniu służby pozostał w wojsku. Ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. 4 sierpnia 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 371. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 17 pułku piechoty w Rzeszowie^[1]. Część pieniędzy z żołdu posyłał do domu. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 350. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do Batalionu KOP „Słobódka” na stanowisko dowódcy plutonu. W kwietniu 1939 został przeniesiony do Batalionu KOP „Słobódka II” w Augustowie. W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem w 9. kompanii strzeleckiej.

W okresie okupacji niemieckiej w AK, był dowódcą podrejonu na terenie Wileńszczyzny, ps. „Smuga”. W kwietniu 1945 jako repatriant wyjechał z Wilna do Wrocławia, niedługo potem zachorował poważnie i nieuleczalnie. Zwolniony z pracy z powodu absencji pozostał bez środków do życia. Pieniądze na lekarstwa pożyczał mu kolega z wileńskiej AK Aleksander Tomaszewski „Bończa”. W marcu 1946 związał się z Ośrodkiem Mobilizacyjnym Okręgu Wileńskiego AK, organizacją konspiracyjną zorganizowaną przez ppłk. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”. Mieszkał wtedy we Wrocławiu.

7 lipca 1948 został aresztowany w zasadzce w Dębowej Kłodzie koło Leszna. 8 marca 1949 WSR w Warszawie pod przewodnictwem płk. Zbigniewa Furtaka skazał go w procesie R.Warszawa Sr.1727/49 na podst. 86 §1 KKWP na karę śmierci^[3]. 20 maja 1949 NSW utrzymał ten wyrok w mocy. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 13 czerwca 1949. 20 czerwca 1990 prezes Izby Wojskowej SN wniósł rewizję nadzwyczajną (na korzyść), zarzucając sądowi I instancji błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skazującego. 25 października 1990 Izba Wojskowa SN, uwzględniając rewizję nadzwyczajną, uniewinniła Stefana Głowackiego.

Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce”. 28 września 2014 roku Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie i Instytut Pamięci Narodowej poinformował o identyfikacji szczątków Głowackiego w tej kwaterze^[4].

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. Brak numerów stron w książce zob. Straceni w więzieniu mokotowskim. lub Straceni w więzieniu mokotowskim.