Od tej pory, na znak przymierza z Bogiem, potomkowie Abrahama obrzezująnapletki prąci. Według Biblii Abrahamowi, gdy miał sto lat, urodził się syn Izaak. Następnie, Izaakowi urodził się syn Jakub. I to właśnie Jakubowi Bóg zmienił imię na Izrael. Stąd wszyscy potomkowie Jakuba to właśnie naród Izraela. Jakubowi urodzili się synowie: Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Dan, Neftali, Gad, Aser, Issachar, Zabulon, Józef, Beniamin. Jest to 12 plemion Izraela.
Izraelici weszli do ziemi Kanaan z ziem położonych na wschód od rzeki Jordan. Po podbiciu Kanaanu podzielono ziemię pomiędzy wszystkie 12 plemion Izraela.
Niezależnym świadectwem obecności Izraelitów w ziemi Kanaan w XIII wieku p.n.e. jest staroegipska inskrypcja znana jako Stela Merenptaha oraz prawdopodobnie cokół berliński (relief 21687, XV/XIV w. p.n.e.).
Syn Dawida, Salomon (ok. 971 p.n.e.-931 p.n.e.), sprawował władzę w okresie pokoju i zajął się administracyjnym, gospodarczym oraz prawnym umocnieniem swego państwa. Zadbał o rozwój rolnictwa, wydobycia miedzi, budowę dróg i floty handlowej. Za jego panowania powstała w Jerozolimie wielka Świątynia. Wyniósł on Królestwo Izraela do szczytu powodzenia w wielu dziedzinach.
Po śmierci Salomona nastąpiło podzielenie królestwa na dwa oddzielne: na południowe królestwo Judy (dwa plemiona: Judy i Beniamina) i północne królestwo Izraela (dziesięć zbuntowanych plemion pod wodzą Jeroboama I: Rubena, Symeona, Issachara, Zabulona, Dana, Naftalego, Gada, Aszera, Efraima i Manassesa).
Królestwa Izraela i Judy, choć wyrastały z tego samego pnia, rozwijały się oddzielnie i w innych kierunkach. Ich relacje układały się różnie – od przyjaznych stosunków w okresie panowania Omrydów w Izraelu, po otwarte wojny.
Królestwo Izraela było wewnętrznie niestabilne, królowie do władzy dochodzili niejednokrotnie w wyniku zamachu stanu. Życie religijne koncentrowało się wokół schizmatyckich sanktuariów w Betel i Dan. Silne były religijne i kulturowe wpływy obce, np. fenickie, co było przyczyną działalności proroków. Izrael toczył liczne wojny z sąsiadami, np. Aramem-Damaszkiem. Pod koniec swego istnienia królestwo popadło w zależność od Asyrii, by wreszcie zostać całkowicie podbite przez Asyryjczyków w 722 p.n.e.
Królestwo Judy było mniejsze i biedniejsze, jednak bardziej stabilne, władza pozostawała w ręku potomków Dawida. Życie religijne koncentrowało się wokół Świątyni Jerozolimskiej, wpływy religii obcych były obecne, jednak w mniejszym stopniu niż na północy. Przez długi czas państwo cieszyło się pokojem. Nie zostało podbite przez Asyrię, jednak przez pewien czas, zwłaszcza w okresie panowania Manassesa, było jej podporządkowane. W ostatnim okresie istnienia było areną rywalizacji Egiptu i Babilonii o wpływy. W 586 p.n.e. zostało podbite przez armię babilońskiego władcy Nabuchodonozora II.
Pod panowaniem Asyrii
Rozwój terytorialny imperium Asyryjskiego na przestrzeni dziejów
Po jednym z żydowskich buntów ludności Asyryjczycy najechali na Królestwo Izraela. Po stłumieniu buntu, Asyryjczycy uprowadzili większość mieszkańców kraju, a na ich miejsce osiedlili ludność z Babilonii, co dało początek Samarytanom.
Było to pierwsze rozproszenie Izraela, w którym kutos plemion zostało uprowadzonych do Asyrii[1].
W 167 p.n.e.seleucydzki władca (król Antioch IV Epifanes) postanowił przymusowo zhellenizować opornych Żydów i zastąpił prawo mozaistyczne greckim prawem świeckim. Dekretem królewskim zakazano obrzezania, święcenia szabatów i obchodzenia świąt. We wszystkich miastach Judei wzniesiono posągi bogów greckich i nakazano pod karą śmierci oddawać im cześć. Znalezione zwoje Tory były palone. Świątynię w Jerozolimie poświęcono Zeusowi Olimpijskiemu. Na ołtarzu zabito w ofierze świnię, a następnie wystawiono posąg Zeusa, któremu nakazano składać ofiary. W odpowiedzi w 166 p.n.e. wybuchło powstanie Machabeuszy.
W 152 p.n.e.Syria zawarła porozumienie z Machabeuszami, przyznając Żydom w Judei znaczne przywileje. Powstało Państwo Machabeuszy, które było rozrywane wewnętrznymi sporami i walkami zwalczających się stronnictw. W przebieg tych walk włączyli się Rzymianie, kładąc kres niepodległości Judei.
Herod rozwinął gospodarkę kraju, rozbudował Jerozolimę, przebudował całkowicie i znacznie powiększył Świątynię Jerozolimską tak, że odtąd zwana była Świątynią Heroda.
Po śmierci Heroda Judea została rozerwana przez wojnę domową i władza w Judei stopniowo przechodziła w ręce rzymskich namiestników.
W 6 roku Rzymianie stłumili żydowskie powstanie w Judei i oficjalnie wcielili ją w skład rzymskiej prowincji Syrii.
W 132 roku wybuchło kolejne powstanie żydowskie, na czele którego stanął Szymon Bar-Kochba. W 135 roku Rzymianie zdobyli Jerozolimę, a Wzgórze Świątynne zaorali. Stanęła tam świątynia Jowisza i posąg Hadriana. Miasto nazwano Colonia Aelia Capitolina i uczyniono z niej kolonię dla wysłużonych żołnierzy syryjskich i fenickich. Judea opustoszała. Zakazano praktyk judaizmu. Nazwę kraju zmieniono z Judei na Syria Palestina (Syria Palestyńska, czyli filistyńska).
Starożytny Izrael. Od Abrahama do zburzenia świątyni jerozolimskiej przez Rzymian, praca zbiorowa pod red. Hershela Shanksa, Vocatio, Warszawa 2007, (ISBN 83-7492-041-6)
