Stanisława Kopiec (ur. 27 marca 1953 w Lubeni, zm. 2 marca 2012 w Rzeszowie)^[1] – polska poetka.

Debiutowała w 1967 r. w „Zielonym Sztandarze”. Jej wiersze publikowane były w prasie ogólnopolskiej i regionalnej, także w licznych almanachach i antologiach. Laureatka prestiżowych literackich nagród i wyróżnień. Prowadziła indywidualne gospodarstwo rolne, zajmowała się rodziną i wychowywaniem dzieci. O poezji Stanisławy Kopiec polski poeta Tadeusz Nowak powiedział: Jej wiersze czyta się tak, jakby się wyrosło ze żniwnego pola i sięgnęło po garnuszek źródlanej wody. Była członkiem Związku Literatów Polskich.

• Niebieska wieś (1987)
• Spod znaku Anny (1989)
• Osty i róże (1992)
• Znak wzruszenia (1997)
• Wielki wóz (1997)
• Seans serdeczny (1998)
• Gospodyni mucha: bajeczki dla mojej córeczki (2001) (2008)
• Nie bój się, różo (2003}
• Pokój dziecięcy (2003)
• Czarodziej: wiersze dla dzieci (2007)
• Śliwka i wisienka: wiersze dla dzieci (2008)
• Ptasi mszał (2010)
• Igraszki Frywolnej Staszki (2012) wyd. pośm.
• Niebieski gościniec. Wiersze wybrane. Wybór, opracowanie i posłowie Maria Jentys-Borelowska. Wstęp Józef Baran. Oficyna Literatów i Dziennikarzy "Pod Wiatr", Warszawa 2013.

• O poezji Stanisławy Kopiec
• Sylwetka na stronie Oddziału Rzeszowskiego Związku Literatów Polskich (dostęp: 8 marca 2012)