W latach 1869–1913 pełnił służbę w armii rosyjskiej. Był między innymi naczelnikiem 1 Petersburskiego Odcinka Inżynieryjnego (ros.1-я Санкт-Петербургская инженерная дистанция).
15 lutego 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i z zaliczeniem do Rezerwy armii[2]. 1 czerwca tego roku został wyznaczony na dowódcę wojskowego Dyrekcji Kolejowej w Żytomierzu[3]. 20 września został powołany do służby czynnej i przydzielony do dyspozycji szefa Inżynierii i Saperów Naczelnego Dowództwa[4]. 14 października Naczelny Wódz mianował go natomiast dowódcą Obozu Warownego „Ossowiec”[5]. 26 stycznia 1921 r. został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 r. w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].
Z dniem 1 kwietnia 1921 r. został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika[7][8][9]. 26 października 1923 r. Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[10]. Zmarł 20 lipca 1925 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 234-3-2)[11].
Generał Rudnicki był żonaty z Marią Surzycką, z którą miał czworo dzieci[3].
