Był synem Adama, uczestnika powstania styczniowego, właściciela majątków Ławki i Rogale, i Pauliny z Horeszkiewiczów. Miał dwie siostry Ludwikę i Marię oraz brata Kazimierza (1847–1902), pszczelarza, autora kilku pozycji książkowych, twórcy ula ramowego (ok. 1870 r.), który stał się pierwowzorem ula warszawskiego.
Ukończył z wyróżnieniem III Gimnazjum Filozoficzne w Warszawie. W 1878 roku zawarł związek małżeński z Anną Krupecką, córką warszawskiego kupca, uważanego za pierwowzór Wokulskiego z LalkiBolesława Prusa[przez kogo?].
Był jednym z organizatorów budowy pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie (rosnące przy tym pomniku brzozy pochodzą z majątku Ławki). W 1902 roku pojechał do Petersburga zawieźć podanie o wprowadzenie nauki religii w języku polskim. W 1903 roku udał się ponownie do kancelarii carskiej. Podanie zostało przyjęte z obietnicą pomocy. Następstwem tej wizyty był ukaz carski z dnia 26 lutego 1903 roku, w którym zezwolono na naukę religii w języku polskim (nastąpiło to wkrótce po interwencji Lewickiego). W Warszawie zorganizował wiec – rozesłał, przy pomocy swojej rodziny i znajomych, 1500 zaproszeń. Wiec odbył się 19 lutego 1905 roku w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie; wzięło w nim udział około 1000 osób.
W 1931 wydał w Łukowie swój pamiętnik pt. „Pamiętnik od r. 1897 do r. 1908 jako przyczynek do historii Odrodzenia Polski”.
Stanisław Lewicki zmarł na atak serca 29 listopada 1933 roku w wieku 79 lat. Jego pogrzeb stał się manifestacją, w której uczestniczyły m.in.: duchowieństwo, przedstawiciele władz, organizacje i młodzież szkolna.
Rodzina
Żona – Anna Lewicka – została odznaczona orderem loterańskim; zmarła 27 września 1936 roku i została pochowana wraz z mężem na cmentarzu w Łukowie. Stanisław i Anna mieli siedmioro dzieci.
