Stanisław Dębicki (prawnik)

Stanisław Dębicki
Ilustracja
Stanisław Dębicki - prawnik (ok. 1937)
Data urodzenia

1891

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przyczyna śmierci

zbrodnia katyńska

Zawód, zajęcie

prokurator, sędzia

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Dębicki (ur. 1891, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik, prokurator, sędzia, ofiara zbrodni katyńskiej.

Stanisław Dębicki (w grupie po prawej jako pierwszy z lewej) podczas odsłonięcie popiersia Marszałka Józefa Piłsudskiego w gmachu Sądu Okręgowego we Lwowie w maju 1936. Obok m.in. Józef Chirowski, Juliusz Prachtel-Morawiański, Marian Zbrowski, Helena Lepiarz, Lucjan Malicki.

Życiorys

Urodził się w 1891 na ziemi kieleckiej jako syn Józefa[1]. W 1914 ukończył studia prawnicze w Moskwie[1]. Podjął pracę w służbie adwokackiej[1]. Podczas I wojny światowej od września 1917 pracował w sądownictwie w Kielcach[1]. Tam był następnie podprokuratorem w sądzie okręgowym[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik w szeregach 6 Pułku Ułanów, uczestnicząc w walkach w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu[1].

W okresie II Rzeczypospolitej sprawował stanowiska sędziego w sądzie okręgowym w Zamościu, prokuratora sądów okręgowych w Wilnie i w Grodnie[1]. Od 1931 przez sześć lat pełnił funkcję prokuratora Sądu Okręgowego we Lwowie[1]. Z tego stanowiska na początku sierpnia 1937 został mianowany przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego prezesem Sądu Apelacyjnego we Lwowie[2][1].

We wrześniu 1938 został wybrany prezes VI Okręgu Związku Rezerwistów[3].

Podczas pracy w Wilnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku[4], gdzie był przetrzymywany jako cywil[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[6] i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[4], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7]. Figuruje na liście Gajdideja pod poz. 957[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Nowy prezes Sadu Apelacyjnego we Lwowie p. Stanisław Dębicki. „Wschód”. Nr 56, s. 1, 10 sierpnia 1937. 
  2. ↑ Nominacje w sądownictwie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 174 z 5 sierpnia 1937. 
  3. ↑ Nowy prezes VI. Okręgu Związku Rezerwistów. „Wschód”. Nr 96, s. 7, 18 września 1938. 
  4. ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 91.
  5. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 298. ISBN 83-7001-294-9.
  6. ↑ Wryk 2015 ↓, s. 182.
  7. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.

Bibliografia