Stanisław Leopold urodził się 9 stycznia 1918 w Dziektarzewie, pow. Łask i był synem właściciela tego folwarku Stanisława oraz Małgorzaty Romockiej. Uczył się od czerwca 1927 w prywatnym Gimnazjum Męskim Zgromadzenia Kupców m. Łodzi i tam w maju 1935 otrzymał świadectwo dojrzałości. Studiował od października tego roku w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, gdzie zdał egzamin magisterski w czerwcu 1938, uzyskując uprawnienia ekonomisty (specjalizował się w zakresie spółdzielczości rolniczej). Nie zdążył, jednak złożyć pracy dyplomowej, ponieważ wybuchła wojna. Już w czasie nauki w gimnazjum rozpoczął działalność społeczną jako skarbnik samorządu szkolnego, a wkrótce wstąpił do szkolnego koła Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (ZPMD). Działalność w związku kontynuował również w czasie studiów, będąc wydawcą i redaktorem pisma „Czerwone Tarcze” (miesięcznika ZPMD
dla młodzieży nieakademickiej) od numeru 5 z 1938. Od tego roku był jednocześnie sekretarzem redakcji pisma „Naród i Państwo”.
W konspiracji był założycielem, a od wiosny 1940 kierownikiem i ideologiem „Petu” oraz redaktorem czasopisma „Przyszłość”. Wszedł w skład Rady Programowej przy Naczelniku Szarych Szeregów, a od września 1943 był przez kilka miesięcy członkiem Ścisłej Głównej Kwatery „Pasieka” Szarych Szeregów i pełnił również funkcję wizytatora Chorągwi Lubelskiej (UI „Zboże”). 27 grudnia 1943 mianowany został harcmistrzem. Uczestniczył również w pracach zespołu „M”, który zajmował się akcjami wychowawczymi wśród młodzieży pozostającej poza organizacjami harcerskimi, gdzie był kierownikiem Sekcji Redakcyjnej i redaktorem wydawanego w 1943 miesięcznika „M. Agencja Młodych dla Redakcji i Kierownictw Środowiskowych”. Używał w Szarych Szeregach pseudonimu „Leon”. Ukończył na przełomie marzec–październik 1943 III kurs Szkoły Podchorążych Piechoty Rezerwy „Agricola” i po awansie do stopnia kaprala podchorążego objął po Stanisławie Huskowskim na przełomie lutego i marca 1944 dowodzenie nad I plutonem, przekształconym następnie w 1 kompanię Oddziału Dyspozycyjnego „Pegaz” Kedywu KG AK pod zmienionym pseudonimem Rafał. 11 lipca 1944 w Krakowie był dowódcą nieudanej akcji na gen. Wilhelma Koppego, a podczas odskoku po akcji został ranny pod Udorzem w starciu z Niemcami.
W powstaniu warszawskim w dalszym ciągu był dowódcą 1 kompanii batalionu „Parasol”, która broniła cmentarza kalwińskiego na Woli, a od 9 sierpnia brała udział w obronie Starego Miasta. Pełniący obowiązki dowódcy „Parasola” ppor. Jerzy Zborowski we wniosku odznaczeniowym z 11 sierpnia pisał o nim:
„jako d-ca plutonu w dniu 9. 8. t.r. wytrzymał natarcie npla, dał inicjatywę do kontrnatarcia, utrzymał się wyjątkowo [długo] na pozycjach pomimo silnego ognia npla i dużych strat własnych. Z pozycji na cment. ewang. wycofał się ostatni, osłaniając odwrót własnego oddziału osobiście”
W 2022 roku postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudyza wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2][3].
