W 1927 ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski, a sześć lat później Państwowy Instytut Nauczycielski w Warszawie. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne pracował jako nauczyciel, działał w ZNP, w latach 1936–1939 redagował gazetę „Szkoła dokształcająca i zawodowa”. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 329. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1].
W czasie kampanii wrześniowej walczył jako dowódca plutonu moździerzy 2 kompanii ckm 36 pułku piechoty. 13 września 1939 pod Bwinowem został kontuzjowany[2]. Dostał się do niewoli niemieckiej.
We wrześniu 1946 formalnie dokooptowany do Krajowej Rady Narodowej, a w styczniu następnego roku wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego z okręgu Świebodzin. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946)[3]. Od kwietnia 1947 do grudnia 1948 ponownie członek PPS. W latach 1945–1948 pełnił obowiązki dyrektora departamentu szkolnictwa zawodowego w ministerstwie oświaty, po czym pracował w ZNP, publikował w prasie nauczycielskiej. Zginął w 1962 podczas katastrofy samolotowej w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A25-tuje-13)[4].
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
(red. nacz. Feliks Tych), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. 3, K, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, „Książka i Wiedza”, Warszawa 1992
