Stanisław Chełchowski

Stanisław Kostka Anastazy Chełchowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1866
Chojnowo, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

23 marca 1907
Ciechanów, Królestwo Polskie

Deputowany do I Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego
Okres

od 27 kwietnia (st.) 1906
do 8 lipca (st.) 1906

Stanisław Kostka Anastazy Chełchowski (ur. 27 lutego 1866 w Chojnowie, zm. 23 marca 1907 w Ciechanowie) – działacz społeczny, oświatowy, gospodarczy i polityczny, rolnik, przyrodnik (mykolog) i etnograf, właściciel majątków Chojnowo i Miłoszewiec Kmiecy.

Rodzina

Stanisław Chełchowski był synem Teodora Chełchowskiego h. Lubicz, właściciela majątku Chojnowo i Julii z Obrębskich. Rodzeństwo: Maria Śniechowska, Teodora Rouppertowa, Kazimierz i Jadwiga Milewska.

Żonaty z Jadwigą Jaworowską z Unikowa (ślub odbył się w 1891), miał czworo dzieci: Zbigniewa (1894-1917), zmarłego tragicznie w Rosji, Halinę Jadwigę Bojanowską z Lipy (1895-1937), Kazimierza (1899-1954), który odziedziczył Chojnowo i Danutę Żelechowską (1902-1983), która odziedziczyła Miłoszewiec Kmiecy.

Edukacja

Uczył się w Mławie w szkole A. L. Pigłowskiego, następnie w Warszawie, gdzie ukończył IV gimnazjum (1883) i w 1887 (ze złotym medalem) Wydział Fizyko-Przyrodniczy Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

Praca naukowa

Chełchowski już w wieku 14 lat rozpoczął współpracę z redakcją Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, opracowując kilka haseł. W latach następnych badał stosunki etnograficzne Mazowsza Płockiego, szczególnie jego części północnej i Kurpiów. W Wiśle zamieścił m.in. Materiały do etnografii ludu z okolic Przasnysza (1888) oraz Stosunki etnograficzne w powiecie przasnyskim (1893, na podstawie własnej pracy Stosunki etnograficzne w guberni płockiej ogłoszonej w Kalendarzu Płockim na rok 1891). Najważniejszą pracą etnograficzną Chełchowskiego są Powieści i opowiadania ludowe z okolic Przasnysza, zebrane w osobnym wydawnictwie biblioteki Wisły jako tomy V i VI (1889-90). Zawierają one 86 bajek spisanych w gwarze, z zachowaniem odrębności poszczególnych bajarzy i są wysoko cenione także przez współczesnych badaczy folkloru polskiego.

Chełchowski był autorem kilku broszur popularyzujących wiedzę rolniczą (m.in. O uprawie owsa dla użytku gospodarzy rolnych 1898, Nasze wzorowe gospodarstwa włościańskie, 1899, Rolnictwo w organizacji samorządu, 1906) oraz szeregu artykułów zamieszczonych w Gazecie Rolniczej (także jako jej wydawca), Gazecie Cukrowniczej czy Encyklopedii Rolniczej. Był też w komitecie redakcyjnym Roczników Nauk Rolniczych.

Duże uznanie zyskał jako botanik i mykolog. Prace z tej dziedziny publikował w Wiadomościach Uniwersyteckich, Pamiętniku Fizyograficznym i we Wszechświecie. Odkrył kilka gatunków grzybów, był autorem pierwszego w Polsce atlasu grzybów oraz bibliografii prac florystycznych i mykologicznych. Kilka rękopisów prac Chełchowskiego zaginęło w czasie powstania warszawskiego.

Działalność społeczna

Po śmierci ojca w 1891 objął prowadzenie majątku (o pow. ok. 430 ha). Od 1900 kierował pracami sekcji rolnej przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie. Był członkiem Ligi Narodowej[1]. Działacz Macierzy Szkolnej, inicjator zorganizowanego w 1906 r. Wydziału Rolniczego przy Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie, stanowiącego zaczątek późniejszej SGGW. Został następnie członkiem Rady Naukowej Wydziału. Organizator kółek rolniczych i krzewiciel wiedzy rolniczej wśród ziemian i włościan, m.in. przez pokazy hodowlane, wystawy i konkursy oraz zakładając w Miłoszewcu (1899) rolniczą stację doświadczalną, jedną z pierwszych w kraju. Brał aktywny udział w zorganizowaniu Towarzystw Wzajemnych Ubezpieczeń od ognia – „Snop” i gradobicia – „Ceres”, Towarzystwa Mleczarskiego i Towarzystwa Melioracyjnego. W l. 1901-1905 pierwszy prezes Towarzystwa Rolniczego Płockiego. W Ciechanowie w 1904 zorganizował Towarzystwo Kredytowe Ziemskie. Współzałożyciel i pierwszy prezes Centralnego Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim (wybrany kilka dni przed śmiercią w marcu 1907[2]).

Działalność polityczna

Z czasów studiów uniwersyteckich datuje się znajomość Chełchowskiego z Romanem Dmowskim, który spędzał wakacje w Chojnowie. W późniejszym czasie Chełchowski stał się aktywnym działaczem Ligi Narodowej i Narodowej Demokracji, współpracownikiem Głosu. Był też posłem z guberni płockiej do I Dumy Rosyjskiej w Petersburgu.

Stanisław Chełchowski zmarł w drodze do Płocka, na zebranie Towarzystwa Rolniczego. Pochowany został w grobie rodzinnym we wsi Czernice Borowe. Grób znajduje się pod opieką Towarzystwa Miłośników Ziemi Ciechanowskiej i Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej.

Obchody 100. rocznicy śmierci

Przypisy

  1. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 572.
  2. Kronika. † Stanisław Chełchowski. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 139 z 24 marca 1907. 

Bibliografia

  • Mariusz Bondarczuk, Skarby z okolic. Życie po przasnysku, „Tygodnik Ciechanowski” nr 13/1987, s. 5.
  • Michał Domański, Opowieść spod figurki dwóch serc, „Tygodnik Ciechanowski” nr 39/1985, s. 5; nr 40/1985, s. 6.
  • Piotr Kaszubowski, Potężny w duchu i potężny w ciele. Opowieść o Stanisławie Chełchowskim, Przasnysz 2007.
  • Piotr Kaszubowski, Stanisław Chełchowski – szkic do portretu, „Studia Mazowieckie”, nr 2, 2007, s. 103-118.
  • Piotr Kaszubowski, Stanisław Chełchowski – ziemianin, naukowiec, obywatel, „Dziedzictwo kulturowe pograniczy. Drobna szlachta” (praca zbiorowa pod red. Ireny Kotowicz-Borowy), Wydawnictwo SGGW, Warszawa 2007, s. 141-162, ISBN 978-83-7244-876-7
  • Marian Kiniorski, Chełchowski Stanisław [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. III, Kraków 1937, s. 271-272.
  • Jadwiga Lutyńska, Halina Żelechowska, Stanisław Chełchowski [w:] Ziemianie polscy XX wieku. Życiorysy: Andrzeykowicz – Żórawski, Warszawa 1992, s. 35-36.
  • Władysław Wojewoda, Stanisław Chełchowski (1866–1907) jako mikolog. W siedemdziesiątą rocznicę śmierci, „Wiadomości Botaniczne, 21(4), 1977, s. 221–224.
  • Krzysztof Wrocławski, Zasługi Stanisława Chełchowskiego dla dokumentacji prozy ludowej z Mazowsza [w:] Fascynacje folklorystyczne. Księga poświęcona pamięci Heleny Kapełuś, Warszawa 2002, s. 165-169.

Linki zewnętrzne