Spychowo jest dużą wsią, są tu m.in.: ośrodek zdrowia, poczta, szkoła, apteka, a także budynek nadleśnictwa Spychowo. W pobliżu znajdują się też inne wsie: Bystrz, Koczek, Kierwik i Połom.
Współcześnie wieś znana jest m.in. z oddolnie stworzonych społecznych patroli, których wprowadzenie pozwoliło znacznie ograniczyć przestępczość w okolicy. Inicjatywa, która znalazła naśladowców w innych miejscowościach, stała się tematem filmu Ludzie Juranda, wyreżyserowanego i wyprodukowanego przez Piotra Zarębskiego[5].
Do 1945 r. obowiązywała niemiecka nazwa Puppen, pochodząca od staropruskiegopupele, oznaczającego bób lub groch[6]. Nazwa Puppen oznacza w języku niemieckim słowo „lalki”.
W 1946 r. zastąpiono niemiecką nazwę Puppen, spolszczając ją na Pupy[7].
W 1960 r. na wniosek mieszkańców zmieniono nazwę wsi na Spychowo[8]. Z tego powodu błędne jest wiązanie tej miejscowości z literacką postacią Juranda ze Spychowa, choć pomysł przemianowania na Spychowo powstał właśnie w związku z powieścią Krzyżacy (autor nie umieścił akcji swojej powieści w istniejących miejscowościach). Notabene powieściowa miejscowość związana z Jurandem nosiła nazwę Spychów, a nie Spychowo[9].
Historia
Wieś wymieniana w dokumentach już w XV w. W tym czasie istniał tu krzyżacki dwór myśliwski. W okolicach wsi istniała huta kuźnicza, smolarnie oraz dziegciarnie. W XVII wieku wieś stanowiła centrum administracyjne rewiru puszczańskiego. W II połowie XIX wieku powstał żeński klasztor filiponów, który w późniejszych latach został przeniesiony do Ekiertowa (obecnie Wojnowo). Intensywny rozwój miejscowości nastąpił po wybudowaniu w 1884 r. linii kolejowej ze Szczytna do Pisza. W Spychowie wielokrotnie przebywała pruska księżniczka Anna Hohenzollern. Na początku XX w. we wsi mieszkało ponad 1000 osób, było kilka tartaków i smolarnia. W tym czasie we wsi o charakterze turystycznym były dwa hotele (Engla i Junga), kilka pensjonatów i gospoda studencka.
23 września 1979 miejscowy kościół luterański został siłą przejęty przez katolików i odebrany ewangelikom w czasie trwania ewangelickiego nabożeństwa[10][11]. Kuria olsztyńska zgodziła się zapłacić za przejęty budynek w 1981.
Zabytki
Kościół neogotycki z 1903 r. Dawniej ewangelicko-augsburski, obecnie katolicki. W wystroju wnętrza neogotycka ambona, zespół ławek oraz drewniane empory,
Zegar wieżowy Korfhage und Söhne z 1903 roku na wieży kościoła pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy,
Spychowo (Pupy) było jedną z krańcowych stacji wąskotorowej Ostrołęckiej Kolei Dojazdowej, styczną z siecią normalnotorową. Odcinek kolei wąskotorowej z Pup do Rozóg zbudowali Niemcy w 1912 roku jako pierwszy odcinek tej kolei[12]. Ruch osobowy na kolei wąskotorowej ze Spychowa zawieszono w 1960 roku, a w 1962 roku zamknięto ruch całkowicie i rozpoczęto rozbiórkę linii[13].
↑Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262).
↑Zdzisław Skrok, Wielkie rozdroże. Ćwiczenia terenowe z archeologii wyobraźni, Warszawa 2008, s. 152.
↑Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262, s. 6).
↑Zarządzenie nr 98 Prezesa Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1960 r. w sprawie zmiany nazw niektórych miejscowości w powiecie szczycieńskim w województwie olsztyńskim (M.P. z 1960 r. nr 52, poz. 248).
↑II. W: Henryk Sienkiewicz: Krzyżacy. Cz. druga. Gdańsk: B. Milski, 1900. Brak numerów stron w książce
↑AndreasA.KossertAndreasA., Masuren – Ostpreussens vergessener Süden, p. 374. Brak numerów stron w książce
↑Owoce chyba są dobre [online], tygodnikpowszechny.pl, 8 lipca 2019 [dostęp 2019-11-18](pol.).
↑Bogdan Pokropiński: Ostrołęcka Kolej Wąskotorowa (1), „Świat Kolei” nr 4/2008, s. 25.
↑Bogdan Pokropiński: Ostrołęcka Kolej Wąskotorowa (2), „Świat Kolei” nr 6/2008, s. 23.
Bibliografia
Mieczysław Orłowicz: „Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii. Na nowo podali do druku Grzegorz Jasiński, Andrzej Rzempołuch, Robert Traba”, Olsztyn, Agencja Wydawnicza „Remix”, 1991, 301, ISBN 83-900155-0-1.
Iwona Liżewska, Wiktor Knercer: Przewodnik po historii i zabytkach Ziemi Szczycieńskiej. Olsztyn, Agencja Wydawnicza „Remix” s.c., 1998, 171 str., ISBN 83-87031-13-5.
Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury. Przewodnik, Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 186
Linki zewnętrzne
Kultura w Spychowie. przyjaznespychowo.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-18)]. Stowarzyszenie ‘Przyjazne Spychowo’