Sowiecka Formuła Junior – organizowany w latach 1960–1963 w ZSRR cykl wyścigów samochodowych według przepisów zbliżonych do Formuły Junior.
Historia
W 1956 roku Centralny Automotoklub ZSRR wstąpił do FIA. W efekcie radzieccy działacze mieli możliwość przyjrzenia się wyścigom organizowanym na zachodzie. Pod wpływem tego pod koniec lat 50. dokonano reformy wyścigów w ZSRR[1]. Do podstawowych zmian należało zorganizowanie cyklu mistrzostw (zamiast pojedynczego wyścigu o randze mistrzowskiej) oraz powołanie nowych serii: Sowieckiej Formuły 1, Sowieckiej Formuły 3 i Sowieckiej Formuły Junior. Serie te zadebiutowały w 1960 roku[2].
W przeciwieństwie do międzynarodowej Formuły Junior, w Sowieckiej Formule Junior pojemność silników była ograniczona do 1360 cm³. Było to związane z faktem braku w ZSRR silników o pojemności 1000 bądź 1100 cm³, a także powszechności jednostki Moskwicz 407 o pojemności 1357 cm³. Większość samochodów uczestniczących w mistrzostwach była produkowana amatorsko przez kierowców[2].
W pierwszym sezonie rozegrano dwa wyścigi, w Leningradzie i Tallinnie. W Leningradzie, po wypadku lidera Wiaczesława Kosenkowa, trzeci wówczas Dmitrij Bannikow wyprzedził Wasilija Rewjakina i Aleksandra Sołomatowa i wygrał zawody. Podczas rundy w Tallinnie prowadzącemu Bannikowowi na kilkaset metrów przed metą zepsuł się pojazd i zwycięstwo objął Kosenkow. Jednakże mistrzem został trzeci na mecie Gieorgij Szaronow, który w klasyfikacji generalnej uzyskał dziesięć punktów, czyli o jeden więcej od Kosenkowa[2].
W sezonie 1961 nieznacznie zmodyfikowano przepisy. Nadal istniała możliwość używania silników 1360 cm³ przy założeniu masy minimalnej samochodu na poziomie 500 kg. W przypadku, gdyby ktoś zastosował silnik do 1100 cm³, to jego pojazd mógł ważyć minimum 400 kg, natomiast silnik o pojemności do 1000 cm³ niósł z sobą masę minimalną na poziomie 360 kg[3].
Sezon 1961 rozgrywano w Leningradzie i Tallinnie[3]. Nowym kierowcą serii był Jurij Czwirow, wcześniej ścigający się samochodami sportowymi[2]. Czwirow, używający Moskwicza G3, wygrał pierwszą rundę z przewagą ponad 35 sekund nad Kosenkowem[4]. Podczas wyścigu w Leningradzie wygrał Kosenkow przed Czwirowem, jednak ze względu na fakt, iż kierowca Moskwicza dwukrotnie ustalił w sezonie najszybsze okrążenie[5], to on został mistrzem sezonu 1961[3].
W roku 1962 wyścigi serii odbywały się w Kownie i Leningradzie[3]. Oba wyścigi wygrał Jurij Czwirow i obronił tytuł mistrzowski[3]. Ponadto w Leningradzie zorganizowano wyścig międzynarodowy, który wygrał Heinz Melkus przed Antonim Weinerem i Hansem-Theo Tegelerem[6].
W sezonie 1963 eliminacje mistrzostw rozegrano w Kownie i Mińsku[7]. Powszechne wówczas stało się stosowanie w mistrzostwach silników Wartburg o pojemności 991 cm³[8][9]. Eliminacja w Mińsku miała charakter międzynarodowy, a na podium stanęli Frieder Rädlein, Heinz Melkus i Grzegorz Timoszek. W mistrzostwach ZSRR triumfował natomiast Enn Griffel, ścigający się Estonią[10]. Kierowca ten został również mistrzem Sowieckiej Formuły Junior sezonu 1963[8]
Mistrzowie
Zobacz też
Przypisy
