PROFILPELAJAR.COM

Sigma Scorpii
	σ Sco
	; Czerwony obszar u dołu zdjęcia to mgławica refleksyjna otaczająca sigmę Scorpii
	Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór	Skorpion
Rektascensja	16h 21m 11,316s
Deklinacja	-25° 35′ 34,05″
Paralaksa (π)	0,00468 ± 0,00060″
Odległość	697 ± 102 ly; 214 ± 31 pc
Wielkość obserwowana	2,89m
Ruch własny (RA)	-11,42 ± 0,78 mas/rok
Ruch własny (DEC)	-26,83 ± 0,74 mas/rok
Prędkość radialna	-7,4 ± 1,3 km/s
	Charakterystyka fizyczna
Typ widmowy	O9,5 V / B7 V
	Charakterystyka orbitalna
Okres orbitalny	33 d
Alternatywne oznaczenia
	Oznaczenie Flamsteeda: 20 Sco
	2MASS: J16211131-2535342
	Cordoba Durchmusterung: CD-25 11485
	Fundamentalny katalog gwiazd: FK5 607
	Boss General Catalogue: GC 21982
	Katalog Henry’ego Drapera: HD 147165
	Katalog Hipparcosa: HIP 80112
	Katalog jasnych gwiazd: HR 6084
	SAO Star Catalog: SAO 184336
	Alniyat, Al Niyat; CPD-25 5785

Sigma Scorpii (σ Sco) – gwiazda wielokrotna w gwiazdozbiorze Skorpiona. Znajduje się około 697 lat świetlnych od Słońca.

Nazwa

Gwiazda ma tradycyjną nazwę Alniyat lub Al Niyat, którą dzieliła z Tau Scorpii. Nazwa wywodzi się z języka arabskiego, pochodzi od słowa ‏النياط‎ al niyāţ, oznaczającego „tętnice” (w astronomii arabskiej gwiazda Antares reprezentowała serce)^[2]^[3]. Międzynarodowa Unia Astronomiczna formalnie zatwierdziła użycie nazwy Alniyat dla określenia tej gwiazdy^[4].

Charakterystyka

Alniyat należy do asocjacji Skorpiona OB2, grupy podobnych gwiazd powstałych w zbliżonym czasie. W centrum układu znajduje się para bardzo jasnych i gorących gwiazd ciągu głównego, o temperaturze około 30 tysięcy kelwinów i jasnościach od 65 do 27 tysięcy razy większych niż jasność Słońca. Gorętszy składnik należy do późnego typu O, nieco chłodniejszy do typu B. Jest to układ spektroskopowo podwójny, obracający się wokół wspólnego środka masy co 33 dni. Towarzyszą mu dwie słabiej widoczne gwiazdy, również reprezentujące typ widmowy B. Jedna z gwiazd jest zmienną typu Beta Cephei, której jasność zmienia się o 10%. Materia międzygwiazdowa powoduje osłabienie blasku Sigma Scorpii o ponad 1^m i sprawia, że wydaje się ona mieć białożółtą, a nie białoniebieską barwę. Promieniowanie tych gwiazd oświetla i jonizuje mgławicę wokół układu, widoczną na zdjęciach astronomicznych. Gwiazdy mają wiek kilku milionów lat; w przyszłości oba składniki centralnej pary eksplodują jako supernowe, podczas gdy ich dalsze towarzyszki zakończą życie jako masywne białe karły^[2].