Seweryn Łańcucki

Ten artykuł dotyczy Seweryna Łańcuckiego. Zobacz też: inne osoby noszące nazwisko Łańcucki..
Seweryn Łańcucki
Seweryn Tomasz Marian Łańcucki
Ilustracja
Seweryn Łańcucki (przed 1934)
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1890
Sieniawa

Data śmierci

12 maja 1955

Przebieg służby
Lata służby

1914–1955

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

20 Dywizja Piechoty
11 Pułku Piechoty
Szkoła Podchorążych Piechoty
71 Pułk Piechoty
12 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu dywizji
zastępca dowódcy pułku
zastępca komendanta szkoły
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Seweryn Tomasz Marian Łańcucki (ur. 1 lipca 1890 w Sieniawie, zm. 12 maja 1955) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Seweryn Łańcucki (drugi z lewej) z grupą oficerów 22pp Legionów Polskich w 1916r.
Seweryn Łańcucki, tablica nagrobna w Szymbarku

Życiorys

Urodził się 1 lipca 1890 w Sieniawie, w rodzinie Adama (1857–1928) i Zofii Malwiny z Senkiewiczów (ur. 1864)[1][2][3][4]. Był członkiem Polowej Drużyny „Sokoła” w Sieniawie[5]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich[5]. Początkowo jako podoficer 15 kompanii IV batalionu 2 Pułku piechoty Legionów Polskich, a od wiosny 1916 roku oficer tego pułku[6]. 24 września 1914 roku awansował na plutonowego, 1 kwietnia 1916 roku na chorążego[7].

W latach 1918–1922 był wykładowcą, dowódcą klasy ("7L", "9N", "17", "21" i "30"), dowódcą batalionu i dowódcą półbatalionu podchorążych w Szkole Podchorążych w Warszawie[5]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[8]. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 2 pułk piechoty Legionów[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 446. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[5]. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie[11]. W czasie studiów, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 10 pułku piechoty. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach na stanowisko szefa sztabu[12]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13]. Wiosną 1931 wyznaczony został na stanowisko zastępcy komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[14]. Wiosną następnego roku objął dowództwo 71 pułku piechoty w Zambrowie[5][15][16]. 26 stycznia 1935 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Dowództwo pułku sprawował do 10 października 1937 roku. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Później pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. 6 czerwca 1942 roku objął dowództwo II Oficerskiego Batalionu Szkolnego Brygady Szkolnej, a 30 grudnia 1942 roku mianowany został zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Dunfermline. 18 maja 1943 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Służby Etapowej. Seweryn Łańcucki po powrocie do Polski starał się o etat w Wojsku Polskim, jednak władze ze względów politycznych nie przyjęły byłego oficera Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zatrudnił się jako pracownik fizyczny w Polskich Kolejach Państwowych na stanowisku manewrowego na stacji we Wrocławiu, gdzie uległ wypadkowi podczas pracy. Zmarł 12 maja 1955 roku, pochowany został w Szymbarku.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917: słownik biograficzny. L–O, Wydawnictwo „Barwa i Broń”, 2005.
  3. ↑ Seweryn Łańcucki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-03-28].
  4. ↑ Seweryn Łańcucki [online], geni_family_tree [dostęp 2022-08-25] (pol.).
  5. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
  6. ↑ Serafin Dobrzański, Odjazd 2 p.p. Legionistów Polskich z Krakowa na pole walki, Głos Jarosławski. Czasopismo Katolicko-Narodowe, Nr 46, Jarosław 24 listopada 1928, s.4.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 29.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
  9. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 25, 745.
  10. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 34.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, 384.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku.
  16. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 7.
  17. ↑ Nr 6988, Nadany Dekretem Naczelnego Wodza dn. 17 maja 1922 r., nadanie odznaczenia i legitymacji podpisał Adiutant Generalny Naczelnego Wodza mjr. Adolf Maciesza, dokument znajduje w muzeum Kasztelu w Szymbarku
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia