Według Diodora Sycylijskiego kolonię założono w 651 roku p.n.e., według Tukidydesa w 628 p.n.e. Świadectwa archeologiczne wskazują natomiast na połowę VII wieku p.n.e.[1] Największy rozkwit miasto przeżywało w VI-V stuleciu p.n.e.; o prymat na sycylijskim wybrzeżu północno-zachodnim toczyło długotrwałe walki z nieodległą Segestą[2].
Na początku V wieku p.n.e. skonfliktowany Selinunt sprzymierzył się z Kartaginą. Sojusz ten nie zapobiegł jednak złupieniu miasta przez wojska kartagińskie pod dowództwem Hannibala Magona w 409 roku p.n.e.[3] Miasto nie odzyskało już wcześniejszej pozycji ani świetności i po powtórnym zniszczeniu przez strony walczące (podczas pierwszej wojny punickiej), zostało opuszczone w 250 roku p.n.e., a jego mieszkańcy przenieśli się do Lilibeum[1]. Jego ostateczną zagładę spowodowało znacznie późniejsze (w okresie bizantyjskim) trzęsienie ziemi[2].
Giorgio Gullini: Selinunte. W: Enciclopedia Italiana di scienze, lettere ed arti [Treccani]. V Appendice. Roma: Istituto dell’Enciclopedia Italiana, 1994 (wł.) [dostęp 2024-11-20]
Ettore Gabrici: Selinunte. W: Enciclopedia Italiana di scienze, lettere ed arti [Treccani]. T. 31, Roma: Istituto dell’Enciclopedia Italiana, 1936, s. 324. (wł.) [dostęp 2024-11-20]
