Selina Gasparin (ur. 3 kwietnia 1984 w Samedan) – szwajcarska biathlonistka, srebrna medalistka olimpijska. Startuje także w biegach narciarskich.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawiła się w 2002 roku, startując na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2002 w Schonach, gdzie zajęła 32. miejsce w biegu na 5 km stylem dowolnym i 40. miejsce w sprincie stylem dowolnym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sollefteå zajęła 11. miejsce w szrafecie, 24. miejsce w biegu na 5 km techniką klasyczną i 25. miejsce w biegu na 15 km stylem dowolnym.
W biathlonie zadebiutowała w rozgrywkach Pucharu Europy juniorów w 2005 roku. W tym samym roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Kontiolahti, zajmując 18. miejsce w biegu indywidualnym, 19. miejsce w sprincie i 32. miejsce w biegu pościgowym. Starty w Pucharze Świata rozpoczęła zawodami w Östersund 26 listopada 2005 roku, gdzie zajęła 86. miejsce w sprincie. Pierwsze pucharowe punkty zdobyła 9 stycznia 2009 roku w Oberhofie, zajmując 29. miejsce w tej samej konkurencji. Pierwszy raz na podium zawodów PŚ stanęła 6 grudnia 2013 roku w Hochfilzen, gdzie zwyciężyła w sprincie. Wyprzedziła tam Czeszkę Veronikę Vítkovą i Rosjankę Irinę Starych. W kolejnych startach jeszcze trzy razy stawała na podium: 14 grudnia 2013 roku w Le Grand-Bornand ponownie wygrała sprint, a 23 stycznia 2016 roku w Anterselvie i 14 marca 2020 roku w Kontiolahti była druga w biegu pościgowym. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2013/2014, kiedy zajęła 11. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Jej pierwszą seniorską imprezą były mistrzostwa świata w Anterselvie w 2007 roku, gdzie zajęła 44. miejsce w biegu indywidualnym i 71. w sprincie. Jeszcze wielokrotnie startowała na imprezach tego cyklu, najlepszy wynik osiągając na mistrzostwach świata w Östersund w 2019 roku, gdzie była dziewiąta w biegu indywidualnym.
W lutym 2014 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Soczi, gdzie zdobyła srebrny medal w biegu pościgowym, przegrywając tylko z Białorusinką Darją Domraczawą. Był to pierwszy w historii medal olimpijski w biathlonie kobiet dla Szwajcarii oraz pierwszy indywidualny szwajcarski medal w ogóle (podczas ZIO 1924 reprezentacja Szwajcarii zwyciężyła w patrolu wojskowym, który był dyscypliną pokazową). Startowała także na igrzyskach w Vancouver w 2010 roku i rozgrywanych osiem lat później igrzyskach w Pjongczangu, jednak w konkurencjach indywidualnych plasowała się poza czołową trzydziestką.
Prywatnie jest żoną rosyjskiego biegacza narciarskiego Ilji Czernousowa[1]. We wrześniu 2014 r. poinformowała, że jest w ciąży i wycofuje się ze startów w sezonie 2014/2015[2].
Jej siostry - Elisa i Aita także są biathlonistkami.
Po sezonie 2021/2022 zakończyła sportową karierę[3].
Osiągnięcia (Biathlon)
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
| Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Konkurencja |
Lokata |
Pudła |
Czas biegu |
Strata |
Zwycięzca
|
| 1.
|
6 grudnia
|
2013
|
 Hochfilzen
|
Sprint na 7,5 km
|
1.
|
0+1
|
23:16,9
|
–
|
–
|
| 2.
|
14 grudnia
|
2013
|
 Le Grand-Bornand
|
Sprint na 7,5 km
|
1.
|
0+0
|
20:51,4
|
–
|
–
|
| 3.
|
23 stycznia
|
2016
|
 Anterselva
|
Bieg pościgowy na 10 km
|
2.
|
1+0+0+0
|
30:19,3
|
+ 12,0
|
Jekatierina Jurłowa
|
| 4.
|
14 marca
|
2020
|
 Kontiolahti
|
Bieg pościgowy na 10 km
|
2.
|
1+2+1+0
|
31:00,8
|
+ 17,3
|
Julia Simon
|
Osiągnięcia (Biegi narciarskie)
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
| 31.
|
26 lutego
|
2013
|
Val di Fiemme
|
10 km stylem dowolnym
|
25:23,4
|
+1:57,9
|
 Therese Johaug
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych zawodach
stan po zakończeniu sezonu 2019/2020
Przypisy
Bibliografia
Szwajcaria w Pucharze Świata w biathlonie 2011/2012
Identyfikatory zewnętrzne:
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
