Schronisko znajduje się w głównej grupie Panieńskich Skał, za filarem. Na pionowej szczelinie znajduje się otwór o wysokości 2,5 m i początkowej szerokości 1 m. Za otworem krótki, meandrujący korytarzyk, stopniowo zwężający się i wkrótce niemożliwy do przejścia. Kontaktem głosowym stwierdzono, że łączy się on ze Schroniskiem Krętym w Panieńskich Skałach[1].
Schronisko powstało w wapieniach pochodzących z jury późnej. W stropie korytarzyka znajdują się kotły wirowe, na ścianach występują niewielkie polewy. Namulisko w części początkowej próchniczne, cienkie, głębiej skalisty spąg. Schronisko jest oświetlone światłem słonecznym, nieco wilgotne. Przy jego otworze rosną glony, porosty i mchy – skrzydlik grzebieniastyFissidens dubius, miechera BesseraNeckera besseri i krzewik źródliskowyThamnobryum alopecurum. Zwierząt nie zaobserwowano[1].
Schronisko znane było od dawna. Po raz pierwszy zaznaczył go T. Fischer na szkicu Panieńskich Skał w 1938 roku. Dokumentację opracowali J. Baryła, M. Pruc i P. Malina w październiku 1999 r. Plan sporządził M. Pruc[3].
Przypisy
↑ abcMarcinM.PrucMarcinM., JanuszJ.BaryłaJanuszJ., Schronisko za Filarkiem w Panieńskich Skałach, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-11-02].
↑Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
↑J. Baryła, A. Górny A., M. Pruc, B. Słobodzian, M. Szelerewicz, Inwentarz jaskiń Wyżyny Śląsko-Krakowskiej. Jaskinie Doliny Wisły, Warszawa: arch. Ministerstwa Środowiska, 2000, s. 213