Schnąca limba – sonet młodopolskiego poety Kazimierza Przerwy-Tetmajera^[1], opublikowany w tomiku Poezje. Seria pierwsza, wydanym w 1891. Utwór jest napisany klasycznym sylabicznym trzynastozgłoskowcem ze średniówką po sylabie siódmej. Rymy są żeńskie, ułożone w porządku abba abba ccd dee.

U stóp mych dzika przepaść. W ciemnym niebie blady

świeci księżyc, podobny wodnej białej lilii,

co kielich swój nad ciemne głębiny wychyli.

Cicho - grzmot słychać tylko huczącej kaskady.

Nad nurtem jej ze skalnej wyrosła posady

limba: zżółkło konary smutno na dół chyli,

czując, że dłużej walczyć na próżno się sili

i runie - wicher szumi jej hymny zagłady.

Nie ona jedna toczy tę walkę bolesną:

są ludzie i narody całe na przedwczesną

śmierć skazane, przez losów okrutne przekleństwo - -

i czyż warto jest walczyć nie wierząc w zwycięstwo?

I czyż warci są życia, którym brak doń siły?

I cóż z tych łez wylanych na słabych mogiły?...

Rosnąca na skałach limba symbolizuje samotność człowieka i jego nieprzystosowanie do życia w społeczeństwie^[2], jak również śmierć^[3]. Tetmajer napisał również wiersz Limba.

Zobacz też: O sonecie (wiersz), Limba (Asnyk)

• Kazimierz Tetmajer: Poezje wybrane. Wyboru dokonał i wstępem opatrzył Jan Zygmunt Jakubowski. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1969. Brak numerów stron w książce

• Schnąca limba. literat.ug.edu.pl. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).
• Kazimierz Przerwa-Tetmajer: Schnąca limba. wolnelektury.pl. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).