Scenograf – autor oprawy plastycznej i architektonicznej do teatru, filmu, telewizji lub na estradę, który ściśle współpracuje z reżyserem. Do zadań scenografa należy także określenie innych elementów stanowiących scenografię, na przykład oświetlenia, dekoracji, rekwizytów, kostiumów.
Za pierwszego scenografa uchodzi Agatarchos z Samos (V w. p.n.e.), malarz określany mianem skenografos, który tworzył dekoracje do sztuk teatralnych Ajschylosa[1]. W Polsce pionierem scenografii na przełomie XVIII i XIX wieku był Antoni Smuglewicz, który jako pierwszy tworzył dekoracje i kostiumy do przedstawień w ścisłym porozumieniu z reżyserem Wojciechem Bogusławskim. Bogusławski wyłożył zasady współpracy scenografa z reżyserem w 1807 roku, podkreślając konieczność przygotowywania oprawy plastycznej do konkretnego dzieła na podstawie realiów historycznych, sytuacji scenicznych i nastroju[1].
Do zasady opracowanej przez Bogusławskiego na gruncie teatru polskiego wrócili reformatorzy z początku XX wieku: Stanisław Wyspiański, Leon Schiller, Zbigniew i Andrzej Pronaszkowie, Władysław Daszewski. Powszechną praktyką przy przygotowywaniu przedstawienia stała się całkowita współzależność działań reżysera, scenografa i aktora; dekoracje, kostiumy oraz rekwizyty miały zostać zaprojektowane w myśl charakteru inscenizacji, której styl był motywowany dogłębną analizą dzieła scenicznego[1].
