Rybactwo śródlądowe – gałąź gospodarki obejmująca chów, hodowlę organizmów wodnych i pozyskiwanie ryb ze sztucznych zbiorników wodnych, rzek i jezior (rybactwo profesjonalne oraz wędkarstwo), a także zagospodarowaniem i eksploatacją zasobów rybnych rzek i jezior.
Historia
Pierwsze dzieło o hodowli ryb w języku polskim pt. "O sprawie, sypaniu, wymierzaniu i rybieniu stawów, także o przekopach o ważeniu i prowadzeniu wody" opublikował w 1573 roku w Krakowie polski pisarz Olbrycht Strumieński[1][2].
Cele
Zabiegi gospodarcze rybactwa śródlądowego mają na celu:
zwiększenie populacji wartościowych i pożądanych gatunków ryb;
ochronę ryb;
regulowanie liczebności i składu gatunkowego ryb w zbiornikach wodnych;
wprowadzanie gatunków nowych, zanikających lub wymarłych (zarybianie, restytucja);
zapobieganie chorobom ryb i ich zwalczanie.
Ośrodki naukowe
W Polsce głównymi ośrodkami naukowymi zajmującymi się rybactwem śródlądowym są:
Olbrycht Strumieński: O sprawie, sypaniu, wymierzaniu i rybieniu stawów, także o przekopach o ważeniu i prowadzeniu wody. Kraków: Łazarz Andrychowic, 1573.
Feliks Kucharzewski: Olbrychta Strumieńskiego "O sprawie, sypaniu, wymierzaniu i rybieniu stawów". Kraków: Akademia Umiejętności w Krakowie, 1897.