Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand

Cimetière militaire russe de Saint-Hilaire-le-Grand

Państwo	Francja
Miejscowość	Mourmelon-le-Grand
Typ cmentarza	wojenny
Stan cmentarza	nieczynny
Powierzchnia cmentarza	0,3 ha
Liczba pochówków	915
Liczba grobów	460
Data otwarcia	1916
Położenie na mapie Francji Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand
49,158437°N 4,399487°E/49,158437 4,399487
Multimedia w Wikimedia Commons

Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand (fr. Cimetière militaire russe de Saint-Hilaire-le-Grand) – cmentarz 915 oficerów i żołnierzy Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji poległych i zmarłych z ran w latach 1916–1918. Na jego terenie znajduje się cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego oraz skit Wszystkich Świętych Ziemi Ruskiej, podlegający Zachodnioeuropejskiemu Egzarchatowi Parafii Rosyjskich^[1].

Na cmentarzu pochowanych zostało 915 żołnierzy i oficerów Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji walczących w I wojnie światowej w Szampanii^[2].

W latach 1936–1937 ze środków zebranych przez emigrantów rosyjskich we Francji, z inicjatywy związku oficerów korpusu, wzniesiona została cerkiew-pomnik. Jej projekt, nawiązujący do architektury prawosławnych świątyń Pskowa i Nowogrodu, opracował Aleksiej Benois. Sumą 12 tys. franków budowę obiektu wsparł kompozytor Siergiej Rachmaninow. Gotową świątynię poświęcił 13 maja 1937 metropolita zachodnioeuropejski Eulogiusz^[3].

Aleksiej Benois jest również autorem fresków na ścianach cerkwi, stylistycznie nawiązujących do rosyjskiej XV-wiecznej sztuki sakralnej, a jego żona Margarita pracowała przy wyszywaniu chorągwi procesyjnych dla świątyni. Ikony dla ikonostasu napisali P. Fiodorow i J. Lwowa^[3].

Życie monastyczne w sąsiedztwie cmentarza w Mourmelon-le-Grand zainicjował mnich Aleksy (Kiriejewski) z Athosu w 1932. Zakupił on w sąsiedztwie nekropolii dwuhektarową działkę, na której wzniósł dwa baraki. W jednym urządzona została cerkiew, w drugim mieli zatrzymywać się pielgrzymi. W zamyśle twórcy skitu miał on stanowić miejsce modlitwy za dusze poległych żołnierzy, jak również za wszystkich zmarłych na emigracji. W 1986 cerkiew-barak zastąpiono drewnianą świątynią^[3].