Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 187 – rezolucja uchwalona podczas II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 6 maja 1948 w celu ochrony miasta Jerozolimy i jej mieszkańców, w odniesieniu do Specjalnego Komisarza Miasta.

Wielka Brytania zwróciła się o zwołanie I i II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Palestyny. Podczas I Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego wysłuchano sprawozdań i zaleceń Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny, po czym na II Sesji przegłosowano kolejne uchwały.

W dniu 15 maja 1948 wygasał brytyjski mandat w Mandacie Palestyny. Uchwalona 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 zakładała rozwiązanie konfliktu izraelsko-arabskiego poprzez utworzenie dwóch państw w Palestynie: żydowskiego i arabskiego^[1][2]. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż zaproponowany obszar państwa żydowskiego przyjęli jako „niezbędne minimum”, i bez zgłaszania zastrzeżeń rozpoczęli przygotowania do utworzenia własnego państwa^[3]. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się Rezolucji 181, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny^[4]. Arabowie spostrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej^[5]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny.

Zgromadzenie Ogólne, zwróciło się do Rady Powierniczej aby wspólnie z władzami mandatowymi i zainteresowanymi stronami zbadała w jaki sposób można najlepiej chronić miasto i jej mieszkańców. Rada Powiernicza miała w najkrótszym możliwie czasie przedstawić Zgromadzeniu Ogólnemu propozycje rozwiązań w tym zakresie.

Zwrócono uwagę i zatwierdzono wnioski oraz rekomendacje Rady Powierniczej, przedstawione w jej czwartym raporcie do Zgromadzenia Ogólnego, jako zalecenia dla ochrony miasta Jerozolimy i jej mieszkańców. Władze mandatowe miały wyznaczony termin 15 maja 1948 jako koniec mandatu nad Palestyną. Rekomendowały one powołanie Specjalnego Komisarza Miasta, który byłby neutralny dla obu stron, Arabów i Żydów. Współpracowałby on z komitetami społeczności egzystujących w mieście, wypełniając funkcję pełnione dotychczas przez Komisję Miejską.

Zdecydowano, że rzeczą pilną jest zwrócenie uwagi przez pierwszego Komisarza lub jego organy pomocnicze na pytanie o dalsze środki potrzebne do ochrony miasta i jego mieszkańców.

• Official Records of the Second Special Session of the General Assembly. [w:] Resolutions adopted by the Special Sessions General Assembly [on-line]. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).