Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 186 – rezolucja uchwalona podczas II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 14 maja 1948 w celu powołania i ustalenia zakresu uprawnień Mediatora ONZ w Palestynie.

Wielka Brytania zwróciła się o zwołanie I i II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Palestyny. Podczas I Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego wysłuchano sprawozdań i zaleceń Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny, po czym na II Sesji przegłosowano kolejne uchwały.

Zgromadzenie Ogólne głosując nad projektem uchwały wzięło pod uwagę aktualną sytuację w Mandacie Palestyny, w którym w dniu 14 maja 1948 wygasał brytyjski mandat. Uchwalona 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 zakładała rozwiązanie konfliktu izraelsko-arabskiego poprzez utworzenie dwóch państw w Palestynie: żydowskiego i arabskiego^[1][2]. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż wyrażali swoje niezadowolenie z umieszczenia Jerozolimy i Betlejem w międzynarodowej strefie pozostającej pod administracją ONZ. Zaproponowany obszar państwa żydowskiego przyjęli jako „niezbędne minimum”, i bez zgłaszania zastrzeżeń rozpoczęli przygotowania do utworzenia własnego państwa^[3]. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się Rezolucji 181, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny^[4]. Arabowie spostrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej^[5]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny.

Biorąc pod uwagę obecną sytuację, Zgromadzenie Ogólne ONZ zdecydowało się potwierdzić swoje poparcie dla starań Rady Bezpieczeństwa ONZ w celu osiągnięcia zawieszenia broni w Palestynie i zaapelowało do wszystkich rządów, organizacji i osób aby współpracowały dla skutecznego osiągnięcia rozejmu.

• Upoważniono Mediatora Narodów Zjednoczonych w Palestynie, wybranego przez komitet Zgromadzenia Ogólnego składający się z przedstawicieli Chin, Francji, ZSRR, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych do wykonania następujących zadań:
  • Nawiązania dobrych kontaktów z władzami lokalnymi i przywódcami społeczności w Palestynie w celu:
    • przeprowadzenia niezbędnych działań na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa i dobrobytu ludności Palestyny;
    • zapewnienia ochrony świętych miejsc, budynków sakralnych i miejsc religijnych w Palestynie;
    • promowania pokojowego rozwiązania sytuacji w Palestynie;
  • Współpracy z Komisją Palestyny, powołaną przez Rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 48 z dnia 23 kwietnia 1948;
  • Jeśli uzna za słuszne, zaproszenia odpowiednich wyspecjalizowanych agencji Narodów Zjednoczonych, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i inne rządowe oraz pozarządowe organizacje o działalności humanitarnej i innej niż politycznej, do wspierania działań na rzecz poprawy dobrobytu mieszkańców Palestyny;
• Zobowiązano Mediatora ONZ do przedstawiania co miesiąc lub częściej, jeśli uzna to za konieczne, sprawozdania z postępu prac. Sprawozdanie ma być przedłożone Radzie Bezpieczeństwa i Sekretarzowi Generalnemu w celu przekazania członkom Narodów Zjednoczonych;
• Polecono Mediatorowi ONZ prowadzić swoją działalność zgodnie z postanowieniami niniejszej uchwały, oraz innych rezolucji, które mogą wydać Zgromadzenie Ogólne lub Rada Bezpieczeństwa;
• Upoważniono Sekretarza Generalnego do wypłacania wynagrodzenia Mediatorowi ONZ, które miało być równe w wartości wynagrodzeniu Prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, oraz zapewnienia Mediatorowi niezbędnego personelu do pomocy w wykonywaniu powierzonych funkcji^[6].

• Folke Bernadotte
• Ralph Bunche

• Official Records of the Second Special Session of the General Assembly. [w:] Resolutions adopted by the Special Sessions General Assembly [on-line]. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).