PROFILPELAJAR.COM

Rex Stewart
	; Rex Stewart (1943)
Imię i nazwisko	Rex William Stewart jr
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1907 ; Filadelfia
Data i miejsce śmierci	7 września 1967 ; Los Angeles
Instrumenty	kornet
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Duke Ellington, JATP
	Zespoły
	Duke Ellington and His Orchestra; Jazz at the Philharmonic; Rex Stewart and His Dixielanders
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rex William Stewart jr (ur. 22 lutego 1907 w Filadelfii, zm. 7 września 1967 w Los Angeles)^[1] – afroamerykański kornecista jazzowy oraz publicysta muzyczny.

Życiorys

Jako chłopiec uczył się gry na fortepianie i skrzypcach, ale ostatecznie wybrał kornet. Inspirował się grą Bixa Beiderbecke’a, Louisa Armstronga i „Bubbera” Miley’ego^[1].

Porzucił szkołę średnią, żeby dołączyć do zespołu Ragtime Clowns, prowadzonego przez Olliego Blackwella. Następnie występował w orkiestrach grających na statkach wycieczkowych, pływających po rzece Potomak, oraz lokalnych zespołach w Filadelfii^[1].

W 1921 przeniósł się do Nowego Jorku^[2]. Współpracował w 1925 z zespołem bandżysty Elmera Snowdena^[1]. Rok później przeniósł się do orkiestry Fletchera Hendersona^[2]. Był jej członkiem do 1933 z ok. roczna przerwą, kiedy to występował w zespole brata Fletchera – Horace’a^[2]. W latach 1931–1932 grał także w gwiazdorskiej formacji McKinney’s Cotton Pickers. W 1933 prowadził orkiestrę nowojorskiego hotelu The Empire oraz doraźnie grywał w zespole Luisa Russella^[1].

Od 1934 przez jedenaście lat pracował w big-bandzie Duke’a Ellingtona, stając się jego gwiazdą. Występował z nim i nagrywał. Był współkompozytorem utworów Boy Meets Horn i Morning Glory, należących do stałego repertuaru zespołu^[1]. Ponadto sprawował nadzór nad osobnymi sesjami nagraniowymi członków orkiestry. W 1939 w stworzonym przez siebie kwartecie dokonał w Paryżu szeregu nagrań z gitarzystą Djangiem Reinhardtem^[2]. Po rozstaniu z Ellingtonem prowadził małe zespoły swingowe, będąc ich głównym solistą. W latach 1947–1951 należał do grupy czołowych muzyków jazzu, koncertujących w ramach Jazz at the Philharmonic^[2]. Wraz z JATP odbył kilka dużych tournées, m.in. w Europie i Australii. Ponadto w 1948 w wolnym czasie wykładał w Konserwatorium Paryskim^[1].

Na początku lat. 50 kupił stary, wiejski dom w stanie New Jersey i tam zamieszkał^[1]. Przez niedługi czas był też właścicielem małej restauracji w pobliżu toru drag racingowego w stanie Vermont. Drugą bowiem – obok muzyki – jego pasją było gotowanie. Chciał nawet zostać wykwalifikowanym kucharzem i w tym celu podczas pobytu we Francji w latach 1948–1949 uczęszczał do znanej szkoły kucharskiej Le Cordon Bleu. W tym czasie miał swój cykliczny program radiowy w rozgłośni w Troy oraz regularnie gościł w telewizji lokalnej^[1]. W Bostonie kierował też stale, choć nieczęsto występującą orkiestrą. W latach 1957–1958 prowadził „odrodzony” big-band Fletchera Hendersona, z którym również nagrywał. Ponadto w 1958 i 1959 występował w klubie gitarzysty Eddiego Condona^[1].

Chcąc być bliżej dzieci i żony Margie, w 1961 przeniósł się na Zachodnie Wybrzeże, choć jego syn – Paul Albert Hardy – pozostał w Nowym Jorku^[2]^[3]. W Los Angeles w większym zakresie niż dotychczas zajął się działalnością w mediach. Swoje teksty o tematyce jazzowej regularnie publikował w takich tytułach jak „Los Angeles Times”, „Playboy” i „DownBeat”^[2]. W jednej z rozgłośni radiowych współprowadził dwie audycje cykliczne: „Dixieland Doings” i „Things Aint What They Used to Be”. Nadal grał. Był członkiem zespołu występującego w programie „The Steve Allen Show”. Po przyjeździe do Los Angeles odnowił kontakt z dawnymi muzykami Ellingtona i grał z nimi we wspólnych jam sessions.

W swojej karierze miał związki z filmem. W epizodach pojawił się w obrazach: Hellzapoppin’ (1941) i Rendez-vous de juillet (reż. Jacques Becker, 1949)^[4]. Wystąpił także w dokumentalnym filmie telewizyjnym The Sound of Jazz (1957) z cyklu The Seven Lively Arts.

Zmarł w Kalifornii na zawał serca^[3]. Miał 60 lat.

Wybrana dyskografia

1953 Big Jazz (Atlantic)
1955 Rex Stewart Plays Duke Ellington (Grand Award Records)
1956 Rex Stewart and His Dixielanders – Dixieland Free-For-All (Jazztone)
1957 Cootie & Rex – The Big Challenge (Jazztone)
1959
- Stewart–Williams and Co. – Porgy & Bess Revisited (Warner Bros.)
- Chatter Jazz – The Talkative Horns of Rex Stewart and Dickie Wella (RCA Victor)
- Henderson Homecoming – Rex Stewart Leads the Fletcher Henderson Alumni (United Artists Records)
- Rendezvous with Rex (Felsted)
- Redhead (Design Records)
1960
- The Happy Jazz of Rex Stewart (Swingville)
- Rex Stewart and the Ellingtonians (Riverside)
1969 The Rex Stewart Memorial Album (Prestige)
1976 The Roots Of Dixieland Jazz – Volume II – Rex Stewart–Vic Dickenson–Buster Bailey–Marty Napoleon–Pee Wee Erwin–Milt Hinton–George Wettling–Arvell Shaw–Claude Hopkins
1980 The Irrepressible Rex – Stewart Rex Stewart–John Dengler All-Stars (Jazzology)
1991 Swing Together! – Cootie Williams & Rex Stewart (Jazz & Jazz)
2004 Rex Stewart with the Alex Welsh Band (Jazzology)
2006 Rex Stewart-Stuff Smith – The 1963 St-Onge La Duets & Narration (AB Fable)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Publikacje

W 1981 wydawnictwo Da Capo Press opublikowało książkę Jazz Masters of the 30s (ISBN 978-0306801594), zawierającą zbiór jego tekstów prasowych. Ostatni, dziękczynny rozdział napisał amerykański kompozytor Francis Thorne.
W 1991 ukazała się jego autobiografia pt. Boy Meets Horn. Napisał ją przed wielu laty, a współcześnie opracowała Claire Gordon. Została wwydana przez University of Michigan Press (ISBN 978-0472082292).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Rex Stewart. allmusic.com. [dostęp 2024-12-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rex Stewart. Britannica. [dostęp 2024-12-18]. (ang.).
↑ ^a ^b Rex Stewart, 60, Jazz Cornetist. „The New York Times”. [dostęp 2024-12-18]. (ang.).
↑ Rex Stewart w bazie IMDb (ang.)