Rewizja (oryg. niem. Revision^[1] ) – środek zaskarżenia orzeczenia wykształcony w prawie II Rzeszy niemieckiej. Nazwę tę odnosi się także do instytucji polskiego prawa procesowego.

Na gruncie ogólnoniemieckiej ustawy procesowej z 21 stycznia 1877 (Zivilprozessordnung), która regulowała proces trójinstancyjny, rewizja była zwyczajnym środkiem odwoławczym. Miała zapewniać ochronę interesów skarżącego. Polegała na przeanalizowaniu zaskarżonego orzeczenia pod kątem zgodności z prawem (kontrola legalności orzeczenia) oraz okolicznościami sprawy (kontrola zasadności orzeczenia). Na jej podstawie sąd odwoławczy mógł zmienić zaskarżone orzeczenie lub wydać nowe (orzeczenie reformatoryjne, iudicum rescissorium)^[1] .

Model rewizji konkurował z francuskim modelem kasacji. Rewizję wprowadzono w prawie szwajcarskim (w kantonach niemieckojęzycznych), austriackim, węgierskim czechosłowackim i jugosłowiańskim^[2] . W polskim postępowaniu karnym rewizję wprowadzono w drodze noweli do Kodeksu postępowania karnego z 27 kwietnia 1949; był to element wprowadzenia procesu dwuinstancyjnego. Od 1950 do 1996 instytucję rewizji znało także polskie postępowanie cywilne. Osobną instytucją była rewizja nadzwyczajna^[2] .

• BogdanB. Bladowski BogdanB., Środki odwoławcze w postępowaniu cywilnym, Wolters Kluwer, 2013, ISBN 978-83-264-4219-3 .
• WojciechW. Piątek WojciechW., Podstawy skargi kasacyjnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Wolters Kluwer, 2011, ISBN 978-83-264-1411-4 .