Recording Industry Association of Japan

Logo

Recording Industry Association of Japan[1] (jap. 日本レコード協会 Nihon Rekōdo Kyōkai; w skrócie RIAJ) – zrzeszenie japońskich wydawców muzyki. Zostało założone w 30 kwietnia 1942 roku[2] jako Japan Phonogram Record Cultural Association, a obecną nazwę przyjęło w 1969 roku[3]. Utworzono je w celu reprezentacji japońskiego przemysłu muzycznego. Od lat 40. XX wieku pełni wiodącą rolę w rozwoju i ekspansji japońskiej kultury muzycznej.

W spełnianiu tejże misji mającej na celu rozwój i poprawę japońskiej kultury muzycznej, RIAJ jest aktywne na wielu polach – w promowaniu popytu i tworzeniu nowych nagrań; w celu zwiększenia ochrony praw autorskich; w celu zapewnienia właściwego wykorzystania nagrań; do prowadzenia badań, zebrania informacji z dokumentów i upowszechniania materiałów dotyczących ewidencji przemysłu; i innych działań mających na celu utrzymanie wytrzymałości i integralności branży. Jednocześnie, jako agencja do spraw kultury, RIAJ jest odpowiedzialne za gromadzenie i dystrybucję wtórnych opłat wykorzystanych zapisów handlowych, nadawania licecencji oraz wynagrodzeń z wypożyczania albumów oraz innych form nośników danych.

Działalność RIAJ uwzględnia promowanie rynku muzycznego, egzekwowanie praw autorskich oraz badania związane z japońskim przemysłem muzycznym. Corocznie publikuje RIAJ Year Book oraz statystyczne podsumowanie każdego roku sprzedaży muzyki.

RIAJ, z główną siedzibą w Minato (Tokio), zrzesza firmy członkowskie oraz członków stowarzyszonych i wspierających. Niektóre firmy członkowskie są japońskimi oddziałami międzynarodowych korporacji z siedzibą w innym miejscu[2].

Związek jest odpowiedzialny za przyznawanie wyróżnień złotej, platynowej i diamentowej płyty singlom, albumom, DVD oraz teledyskom w Japonii.

Dzieje

Rok Historia Źródło
1942 r. 30 kwietnia utworzono Japan Phonogram Record Cultural Association. [3]
1944 r. W marcu stowarzyszenie przemianowano na Music Disc Association of Japan. [3]
1949 r. W kwietniu zrzeszenie wydawców zmieniło nazwę na Phonogram Record Association. [3]
1956 r. W czerwcu wypuszczono miesięczny biuletyn The Record na temat rekordów fonografii. [3]
1957 r. W marcu ugrupowanie stało się narodową grupą wydawców fonografii –  the Japanese National Group of IFPI. [3]
1957 r. W listopadzie dzień 3 listopada został ustanowiony jako  „Dzień dywidendy”.

Tego samego miesiąca został odnotowany pierwszy festiwal zapisów rekordów fonograficznych.

[3]
1969 r. W kwietniu przemianowano stowarzyszenie na Recording Industry Association of Japan. [3]
1971 r. W marcu stowarzyszenie zostało wyznaczone jako organ kolegialny administracji do wtórnego wykorzystania opłat za muzykę. [3]
1985 r. W lutym stowarzyszenie zostało wyznaczone jako organ kolegialny administracji dotyczącej wynagrodzenia za najem rekordu sprzedaży fonografii. [3]
1985 r. W czerwcu uzgodniono rozdzielczość wynajmu rekordu sprzedaży fonografii przez Record Rental Association of Japan

(dzisiejszy Compact Disc & Video Rental Trade Association of Japan).

[3]
1987 r. W marcu odbyła się pierwsza gala Japan Gold Disc Award. [3]
1987 r. We wrześniu zostało ustalone Nihon Record Fukyu. [3]
1989 r. W marcu rozpoczęto dokumentować certyfikację złotych albumów. [3]
1992 r. W styczniu odbyła się pięćdziesiąta rocznica stowarzyszenia. [3]
1993 r. W marcu ugrupowanie zostało członkiem SARAH. [3]
1993 r. W kwietniu utworzono Fundację Promocji Przemysłu Muzycznego i Kultury z siedzibą w IFPI. [3]
1999 r. W marcu stowarzyszenie zostało członkiem SARVH. [3]
1999 r. W październiku odbyła się setna rocznica prawa autorskiego (Held Asia/Pacific Regional Copyright and New Technology Forum). [3]
2002 r. W kwietniu odbyła się sześćdziesiąta rocznica stowarzyszenia. [3]
2010 r. W kwietniu ugrupowanie stało się Ogólnym Stowarzyszeniem Rejestrującym Fonografię. [3]
2012 r. W kwietniu odbyły się obchody siedemdziesiątej rocznicy stowarzyszenia. [3]

Japan Gold Disc Award

 Osobny artykuł: Japan Gold Disc Award.

RIAJ założyło w 1987 roku galę Japan Gold Disc Award w celu wręczenia wyróżnień i uhonorowania artystów z największą liczbą sprzedanych albumów czy singli w danym roku. Nagrody przyznawane są artystom i produktom muzycznym, które miały ogromny wkład w rozwój przemysłu muzycznego w poszczególnych latach lub zostały uznane na podstawie obiektywnych kryteriów sprzedaży[4].

The Record

Publikacja informacji na temat przemysłu muzycznego odbywa się poprzez miesięczny biuletyn The Record, który został po raz pierwszy opublikowany w 1956 roku. Jest to rocznik obejmujący różne rodzaje danych związanych z branżą nagraniową w danym roku i RIAJ na stronie internetowej[4].

Certyfikaty

Nowe kryteria

Obecnie wszystkie wydawnictwa muzyczne, w tym single, albumy, single digital download znajdują pod tymi samymi kryteriami. W przeciwieństwie do wielu krajów, najwyższe wyróżnienie nie nazywa się diamentowa płyta, czy platynowa płyta, ale "Milion"[5].

Wartości progowe dla przyznania certyfikatu[6]
Złota płyta Platynowa płyta 2×platynowa płyta 3×platynowa płyta Milion Multi-Milion
100 000 250 000 500 000 750 000 1 000 000 2 000 000+

Stare kryteria (do czerwca 2003)

Przed ujednoliceniem kryteriów i wprowadzeniem kategorii teledysków w lipcu 2003 roku, oddzielna skala była wykorzystywana dla świadectwa uzyskania nagrody[6].

Typ Format Wartości progowe dla przyznania certyfikatu[6]
Złota Platynowa 2×platynowa płyta 3×platynowa płyta 4×platynowa płyta Milion Multi-Milion
Krajowe Albumy/single 200 000 400 000 800 000 1 200 000 1 600 000 1 000 000 2 000 000+
Międzynarodowe Albumy 100 000 200 000 400 000 600 000 800 000
Single 50 000 100 000 200 000 300 000 400 000

Cyfrowe certyfikaty

Certyfikaty dla piosenek i albumów wydanych cyfrowo zaczęto przyznawać 20 września 2006 roku, wykorzystuje się dane pobrań zbierane od początku 2000 roku. Od 2006 roku do 2013 roku istniały trzy kategorie certyfikatów: Chaku-uta(R) (jap. 着うた(R); pl. „Dzwonek”), Chaku-uta Full (jap. 着うたフル（R）) (tj. pobieranie na telefon) i PC Haishin (jap. PC配信) dla utworów zakupionych przez strony, takie jak iTunes. W styczniu 2014 roku kategorie Chaku-uta, Chaku-uta Full i PC Haishin (single) zostały połączone w celu utworzenia kategorii Single Track (jap. シングルトラック)[7].

Streaming

Od kwietnia 2020 rroku RIAJ zaczął certyfikować utwory na podstawie odtworzeń (streaming)[8].

Przypisy

  1. ↑ Home Page. RIAJ. [dostęp 2015-08-23]. (ang.).
  2. ↑ a b Outline (About RIAJ & Our Activities and Objectives). Recording Industry Association of Japan. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v History. Recording Industry Association of Japan. (ang.).
  4. ↑ a b Enterprise. Recording Industry Association of Japan. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  5. ↑ RIAJ: 2011 Million seller list (年度別ミリオンセラー一覧 2011年). [dostęp 2012-05-31]. (ang.).
  6. ↑ a b c 一般社団法人 日本レコード協会. RIAJ. [dostęp 2016-01-19]. (jap.).
  7. ↑ 一般社団法人 日本レコード協会. RIAJ. [dostęp 2016-01-25]. (jap.).
  8. ↑ ストリーミング認定. RIAJ. [dostęp 2020-12-15]. (jap.).

Linki zewnętrzne