Gdy przez cewkę lub kondensator płynie prąd przemienny, część energii magazynowana jest w polu, odpowiednio, magnetycznym lub elektrycznym. Wywołuje to spadek napięcia wprost proporcjonalny do iloczynu prądu i reaktancji. W przypadku obwodów prądu stałego nie mówi się o reaktancji, ponieważ (pomijając stan nieustalony) cewka stanowi zwarcie, zaś kondensator przerwę w obwodzie.
Reaktancje idealnej cewki i idealnego kondensatora są równe co do wartości bezwzględnej ich impedancji. Napięcie i prąd w takich elementach są przesunięte w fazie o 90 stopni względem siebie. Znak liczby zależy od tego, czy prąd wyprzedza napięcie, czy napięcie wyprzedza w fazie prąd.
Reaktancja cewki (opór indukcyjny, induktancja) ma znak dodatni i oblicza się ją ze wzoru:
W układach wysokiej częstotliwości (układy o stałych rozłożonych) elementy o charakterze pojemnościowym i indukcyjnym często uzyskuje się przez wprowadzenie do prowadnicy falowej nieciągłości, na przykład zwężenia.
Reaktancja połączonych szeregowo cewek i kondensatorów jest sumą[a] ich reaktancji:
W konwencji przyjmującej, że reaktancja kondensatora jest dodatnia, reaktancja połączonych szeregowo cewek i kondensatorów jest różnicą[a] ich reaktancji::
Uwagi
↑ abcW niektórych podręcznikach stosuje się inną konwencję, w której zarówno induktancja, jak i kapacytancja mają znaki dodatnie, zaś reaktancja ich połączenia szeregowego jest różnicą tych wartości.