Ratusz w Bremie

Ratusz i posąg Rolanda w Bremie[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Niemcy

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

III, IV, VI

Numer ref.

1087

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

2004
na 28. sesji

Położenie na mapie Bremy
Mapa konturowa Bremy, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Bremie”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Bremie”
Ziemia53°04′34″N 8°48′29″E/53,076111 8,808056
Multimedia w Wikimedia Commons
  1. ↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO
  2. ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO
Restauracja rajców miejskich, ok. 1900 r.

Ratusz w Bremie – wybudowany na początku XV w. w stylu gotyckim i odrestaurowany w XVII w. w stylu renesansu wezerskiego[1]. Jeden z najznamienitszych przykładów architektury gotyckiej w Europie. Do dziś służy jako siedziba burmistrza hanzeatyckiego miasta Bremy i prezydenta senatu.

W 2004 ratusz wraz z posągiem Rolanda został wpisany na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Położenie

Ratusz leży w centrum bremeńskiego starego miasta przy rynku (niem. Marktplatz). Usytuowany jest naprzeciwko budynku kupców (niem. Schütting), po prawej stronie od katedry a na lewo od kościoła Najświętszej Maryi Panny. Po jego zachodniej stronie stoi rzeźba z brązu przedstawiająca muzykantów z Bremy autorstwa Gerharda Marcksa.

Historia

Ratusz składa się z dwóch części: Starego Ratusza z początku XV w., odrestaurowanego w XVII w. oraz Nowego Ratusza wzniesionego na początku XX w.

Stary Ratusz został zbudowany w stylu gotyckim w latach 1405-09. W latach 1596–1612 bremeński budowniczy Lüder von Bentheim przeprowadził jego restaurację, nadając mu od strony rynku nową fasadę w stylu renesansu wezerskiego. Fasada powstała na bazie planów niderlandzkich architektów renesansu Jana Vredemana de Vries, Hendricka Goltziusa i Jakuba Florisa.

Nowy Ratusz został zaprojektowany w stylu neorenesansanoswym przez monachijskiego architekta Gabriela von Seidl w latach 1909-13.

W czasie nalotów alianckich pod koniec II wojny światowej, kiedy to ponad 60% zabudowy Bremy uległo zniszczeniu, ratusz wraz z posągiem Rolanda ocalały dzięki wzniesionym wcześniej zabezpieczeniom.

Wnętrza

  • Restauracja rajców miejskich (niem. Bremer Ratskeller) posiada dużą kolekcję (ok. 650 rodzajów) niemieckich win, najstarsze pochodzą z 1653
  • Górna sala ratuszowa (niem. Obere Rathaushalle) z XVIII w. zegarem Meybacha
  • Güldenkammer- małe pomieszczenie z 1595 sąsiadujące z górną salą ratuszową z unikatowym wyposażeniem w stylu secesyjnym projektu Henryka Vogelera
  • Sala przyjęć (niem. Festsaal)
  • Sala kominkowa (niem. Kaminzimmer)
  • Sala gobelinowa (niem. Gobelinzimmer)
  • Sala senatu (niem. Senatssaal)
  • Dolna sala ratuszowa (niem. Untere Rathaushalle)- w przeszłości miejsce targu przyprawami i tkaninami.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Pojęcie renesansu wezerskiego odnosi się do renesansu praktykowanego nad rzeką Wezerą w XVI-XVII w., pomiędzy Hannoversch-Münden a Bremą. Renesans wezerski łączy w sobie elementy renesansu włoskiego i zachodnioeuropejskiego, a jego cechą charakterystyczną są bogato dekorowane szczyty. Termin ten został wprowadzony przez Richarda Klapecka w opublikowanej w 1912 r. książce Alt-Westfalen

Linki zewnętrzne

Obiekty z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO w Niemczech

Kulturowe
Przyrodnicze
Kulturowe i przyrodnicze

Niemcy

  1. ↑ Wspólnie z Wielką Brytanią
  2. ↑ Wspólnie z Austrią, Francją, Słowenią, Szwajcarią, Włochami
  3. ↑ Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Indiami, Japonią i Szwajcarią
  4. ↑ Wspólnie z Austrią, Belgią, Czechami, Francją, Wielką Brytanią i Włochami
  5. ↑ Wspólnie z Holandią, Danią
  6. ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Ukrainą i Włochami
  7. ↑ Wspólnie z Polską