Ramienica bałtycka

Ramienica bałtycka
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Gromada

Charophyta

Klasa

Charophyceae

Rząd

ramienicowce (Charales)

Rodzina

Characeae

Rodzaj

Chara

Sekcja

Chara

Gatunek

ramienica bałtycka

Nazwa systematyczna
Chara baltica Bruzelius 1824: 11, 19
Arvid Sture Bruzelius (1824). Observationes in genus Chara (Printed in Flora 9:481-491, 1826). Dissertation. pp. 1-24. Lund
Synonimy
  • Chara acicularis
  • Ch. agardhiana
  • Ch. firma
  • Ch. hispida var. baltica
Multimedia w Wikimedia Commons

Ramienica bałtycka (Chara baltica) – gatunek ramienicy.

Morfologia

Pokrój

Średni makroglon (zwykle do 50 cm długości). Cienka (0,5-1 mm średnicy) nibyłodyga. Plecha żywozielona, w odróżnieniu od większości ramienic nieinkrustowana węglanem wapnia. Jesienią wytwarza wielokomórkowe bulwki. Roślina jednopienna[1].

Okorowanie

Dwurzędowe. Rzędy główne silniej wykształcone niż boczne[1].

Nibyliście

6–11 w okółku. 6–9 członów[1].

Nibylistki

Przeważnie dłuższe od lęgni[1].

Kolce

Wyrastające pojedynczo lub rzadko w parach. Zwykle krótsze niż średnica nibyłodygi[1].

Przylistki

W dwurzędowych okółkach[1].

Plemnie

0,5–0,8 mm średnicy[1].

Lęgnie

Do 1,2 mm długości. Oospory czarne[1].

Biologia

Roślina wieloletnia lub zimująca jedynie w postaci oospor i bulwek. Rozmnażanie płciowe mało wydajne[1].

Ekologia

Gatunek słonawowodny (2–10 PSU). Zwykle w wodach płytkich litoralu lagun i zatok morskich (zwykle od 0,1 do 1 m głębokości, ale może sięgać kilku metrów), na podłożu mulistym lub piaszczystym[1]. Tworzy łąkę ramienicową Charetum balticae[2].

Występowanie

Występuje w dużej części Europy, zwłaszcza w Bałtyku, także w Brazylii[1]. W Polsce podwodne łąki notowano w Zatoce Puckiej[2].

Zagrożenia i ochrona

Na czerwonej liście roślin i grzybów Polski określona jako gatunek narażony na wyginięcie (V)[3], podobny status ma na Wyspach Brytyjskich[1]. Podlega w Polsce ochronie gatunkowej od 2004 r.[4][5] Obecność jej zbiorowiska w akwenie jest podstawą do objęcia go ochroną jako siedlisko przyrodnicze 1160 (duże płytkie zatoki) w systemie Natura 2000[6].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Wendy Guiry: Chara baltica A.Bruzelius. AlgaeBase. [dostęp 2012-01-16]. (ang.).
  2. ↑ a b Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 62, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).
  3. ↑ Jadwiga Siemińska, Małgorzata Bąk, Jan Dziedzic, Maciej Gąbka, Patrycja Gregorowicz, Teresa Mrozińska, Mariusz Pełechaty, Paweł M. Owsianny, Marcin Pliński, Andrzej Witkowski: Red list of the algae in Poland / Czerwona lista glonów w Polsce. W: Red List of Plants and Fungi in Poland / Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. Władysława Szafera PAN, 2006, s. 35-52. ISBN 83-89648-38-5.
  4. ↑ Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną
  5. ↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin
  6. ↑ Jan Warzocha: 1160 – Duże i płytkie zatoki. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 1: Siedliska morskie i przybrzeżne, nadmorskie i śródlądowe solniska i wydmy. Ministerstwo Środowiska, s. 54–60. ISBN 83-86564-43-1.