Był znany z wystawnego trybu życia. Odbył wiele podróży za granicę w towarzystwie zaufanego dyplomaty ojca Porfirio Rubirosy[1]. Po śmierci ojca, skrytobójczo zamordowanego 30 maja 1961, Ramfis powrócił z Rubirosą do Dominikany, po czym przejął po ojcu dyktatorskie rządy, które wykorzystał do rozprawienia się z jego zabójcami. Osobiście nadzorował torturowanie jednego z inicjatorów spisku - generała Pupo Romána, którego pod koniec kaźni zastrzelił[2]. Nie zdołał jednak długo utrzymać się u władzy: w tym samym roku musiał uciekać z kraju wraz z rodziną. Wyjechał do Francji, a w 1962 osiadł na stałe, dzięki azylowi Francisco Franco, w Hiszpanii, zabierając ze sobą 550 milionów dolarów[3]. Część spadku po ojcu ukrył w jego trumnie, jednak marynarka Stanów Zjednoczonych przejęła trumnę i ograbiła ją z kosztowności[2]. Ramfis Trujillo zginął w wypadku samochodowym.
Przypisy
↑Xavier de Marchis, Trujillo, Cezar tropików w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 67
↑ abXavier de Marchis, Trujillo, Cezar tropików w: Ostatnie dni dyktatorów, wyd. Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 69
↑Nigel Cawthorne, 100 tyranów, despotów i dyktatorów, Świat Książki, Warszawa, 2007, ISBN 978-83-7391-956-3, rozdz. Rafael Leonidas Trujillo, tłum. Anna Wiśniewska