Rajmund Tomasz Brzozowski

Rajmund Tomasz Brzozowski
Ilustracja
tytularny pułkownik kawalerii tytularny pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1885
Wilno

Przebieg służby
Lata służby

do 1929

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

13 Pułk Ułanów Wileńskich
16 Pułk Ułanów Wielkopolskich

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria) Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Rajmund Tomasz Brzozowski (ur. 1 stycznia 1885 w Wilnie, zm. ?) – tytularny pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 1 stycznia 1885 w Wilnie, w rodzinie Władysława[1]. Ukończył 2 Moskiewski Korpus Kadetów i Aleksandryjską Szkołę Wojskową[2]. Służył w Siemionowskim Pułku Lejbgwardii, w którym od 7 grudnia 1908 dowodził oddziałem karabinów maszynowych[2]. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował na kolejne stopnie: podoficera 23 października 1903, podporucznika 22 kwietnia 1905, porucznika 6 grudnia 1909 ze starszeństwem z 22 kwietnia 1909 i sztabskapitana 14 kwietnia 1913 ze starszeństwem z 22 kwietnia 1913[2].

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1921 roku, będąc w stopniu pułkownika, pozostawał w dyspozycji Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 41 pułk piechoty[3]. 18 lutego 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów jazdy i wcielony do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Toruniu[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 75. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[5]. 8 maja 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika[6].

Od sierpnia 1922 roku pełnił obowiązki dowódcy 13 pułku ułanów w Nowej Wilejce. Od 14 października 1924 roku dowodził 16 pułkiem Ułanów Wielkopolskich w Bydgoszczy[7][8][9][10]. 12 marca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[11]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-23].
  2. ↑ a b c d Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и классным чиновникам Лейб-гвардии Семеновского полка, с. 19. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-04-15]. (ros.).
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 140, 571.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 126.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 155.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 12 czerwca 1922 roku, s. 436.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 26 września 1924, s. 546.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 571, 598.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 337, 305.
  10. ↑ XV-lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich 1919–1934. Bydgoszcz: 1934, s. 55, 73.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 87.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 217.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 1013.
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  15. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 305.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 305 dosłownie „Buch. GSr.”.

Bibliografia