Rajmund Bacewicz

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1951 Nowa Wilejka (obecnie dzielnica Wilna)
Profesor nauk fizycznych
Specjalność: fizyka ciała stałego
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1980 (summa cum laude)
Habilitacja	1991 – fizyka Politechnika Warszawska
Profesura	12 marca 2003
Polska Akademia Nauk
Status	członek rzeczywisty
Funkcja Jednostka PAN	Członek Rady Naukowej Instytut Fizyki PAN
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Prorektor ds. nauki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Okres spraw.	2012–2020
Odznaczenia

Rajmund Bacewicz (ur. 13 lutego 1951 w Nowej Wilejce) – polski fizyk, profesor nauk fizycznych, prorektor ds. nauki Politechniki Warszawskiej w kadencjach 2012–2016^[1] i 2016–2020^[2].

Szkołę podstawową i liceum ukończył w Ełku. Po zdaniu matury rozpoczął studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1974, uzyskując dyplom magistra ze specjalnością fizyka ciała stałego. Po studiach objął posadę w Instytucie Fizyki Politechniki Warszawskiej (przekształconym później w Wydział Fizyki), gdzie od 2007 jest zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. Stopień doktora nauk fizycznych uzyskał w 1980 (z wyróżnieniem), zaś habilitację – w 1991 na podstawie pracy Elektryczne i optyczne właściwości związków półprzewodnikowych o potencjalnych zastosowaniach fotowoltaicznych^[3]. Profesurę otrzymał w 2003.

Głównym obszarem zainteresowań naukowych Rajmunda Bacewicza jest fizyka półprzewodników potrójnych ze szczególnym uwzględnieniem materiałów fotowoltaicznych. Na przełomie XX i XXI w. do tego obszaru dołączyły materiały mające potencjalne zastosowania spintroniczne.

Na początku lat 80. XX w. jako uczestnik prac w Zakładzie Półprzewodników otrzymywał i badał związki o strukturze chalkopirytu CuInSe₂. Rezultaty prac zostały wykorzystane w produkcji wydajnych ogniw słonecznych. Odbył kilkumiesięczne staże we Włoszech na uniwersytetach w Parmie (w 1978) i Pawii (w 1981). W 1986 rozpoczął dwuletni staż naukowy w Solar Energy Research Institute w Golden (Kolorado), gdzie poszukiwał nowych materiałów fotowoltaicznych. W laboratorium wzrostu kryształów T. Ciszka opracował metodę krystalizacji półprzewodnikowych związków litu (LiZnP, LiZnAs, LiCdP, LiCdAs) i zbadał ich podstawowe właściwości elektronowe. Materiały te dotąd nie były otrzymywane ze względu na wysoki poziom trudności technologicznej. Obecnie (2016 r.) prowadzi we współpracy z Wolnym Uniwersytetem Berlina badania materiałów poczwórnych o strukturze kesterytu. 16 października 2015 został powołany przez prezydenta Andrzeja Dudę do Narodowej Rady Rozwoju jako ekspert w obszarze nauki i innowacji^[4].

Wypromował 8 doktorów^[5], z czego pięciu otrzymało wyróżnienia. Jest autorem ok. 70 publikacji, zaś recenzował ok. 40 artykułów publikowanych m.in. w takich czasopismach jak Journal of Materials Research czy Journal of Physics.

• Członek Komitetu Fizyki Polskiej Akademii Nauk (od 2008 r.)
  • Członek Sekcji Optoelektroniki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN
• Narodowa Rada Rozwoju
• Polskie Towarzystwo Fizyczne
• Polskie Towarzystwo Promieniowania Synchrotonowego
• Polskie Stowarzyszenie Fotoniczne
• Institute of Physics (Wielka Brytania)

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2020)^[6]
• Nagroda Ministra Edukacji Narodowej (dwukrotnie)
• Nagroda JM Rektora Politechniki Warszawskiej
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Srebrny Krzyż Zasługi

• Nota biograficzna w Biuletynie Informacji Publicznej PW. [dostęp 2016-05-13].