Radiostacja R-109 – radiostacjaUKF (ultrakrótkofalowa), nadawczo-odbiorcza (ang.transceiver), simpleksowa, małej mocy konstrukcji ZSRR. Była produkowana również w innych krajach Układu Warszawskiego.
Radiostacja R-109 pracowała z modulacją częstotliwości bez tłumika szumów. Jej konstrukcja wykorzystywała część podzespołów radiostacji podczas nadawania i odbioru, tzn. nastrojenie nadajnika było jednocześnie nastrojeniem na tę samą częstotliwość odbiornika radiostacji.
Była jedną z radiostacji rodziny zwanej „ASTRA” razem z radiostacjami R-105 i R-108. Zakresy ich częstotliwości zazębiały się, dzięki czemu będąc eksploatowane w piechocie artylerii naziemnej i przeciwlotniczej umożliwiały współpracę bojową tych wojsk.
Wersje radiostacji:
R-109 – najstarsza powojenna wersja
R-109D – z możliwością zdalnego sterowania i retranslacji
R-109DM – zmodernizowana
R-109M – zminiaturyzowana na lampach bezcokołowych i półprzewodnikach
Warunki pracy
Konstrukcja radiostacji zapewnia bryzgoszczelność i pyłoszczelność oraz możliwość pracy w trudnych warunkach klimatycznych i mechanicznych. Jest przystosowana do pracy w zakresie temperatury otaczającego powietrza od –50 °C do +50 °C i wilgotności względnej do 98%.
Przeznaczenie
Radiostacja R-109 była przeznaczona do zapewnienia łączności radiowej w oddziałach i pododdziałach wojsk lądowych (artylerii przeciwlotniczej). Była radiostacją przenośną, plecakową umożliwiającą utrzymywanie łączności telefonicznej nawet podczas marszu z zestawu mikrofonowo-słuchawkowego względnie w pomieszczeniu z mikrotelefonu.
Możliwości pracy
praca bezpośrednio z radiostacji
praca przez radiostację z polowego aparatu telefonicznego, poprzez linię 2- lub 1-przewodową (z uziemieniem) z odległości do 500 m
wymiana zewów i rozmowa operatora z obsługą aparatu telefonicznego
ręczna realizacja tzw. retranslacji za pomocą 2 połączonych ze sobą radiostacji
