|
| Pełne imię i nazwisko
|
Ulaiyasi Radike Samo
|
| Pseudonim
|
DK[1]
|
| Data i miejsce urodzenia
|
9 lipca 1976
Nadi, Fidżi
|
| Wzrost
|
197 cm
|
| Masa ciała
|
119 kg
|
| Rugby union
|
| Pozycja
|
wspieracz, rwacz, wiązacz
|
| Kariera juniorska
|
|
|
| Kariera seniorska[a]
|
|
|
| Reprezentacja narodowa[b]
|
| Lata
|
Reprezentacja
|
Wyst.
|
(Pkt.)
|
| 1994
|
 Fidżi U-19
|
| 2004
|
Australia A
|
1
|
(5)
|
| 2004–2012
|
 Australia
|
23
|
(10)
|
|
- ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2015-03-04.
- ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2015-03-04.
|
|
|
|
|
Radike Samo (ur. 9 lipca 1976 w Nadi na Fidżi) – australijski rugbysta fidżyjskiego pochodzenia grający w drugiej i trzeciej linii młyna, reprezentant Australii. Trzykrotny triumfator Super Rugby (dwa razy z Brumbies i raz z Queensland Reds), zwycięzca francuskiej Top 14 (ze Stade Français), zdobywca Pucharu Trzech Narodów w 2011 oraz brązowego medalu na Pucharze Świata w 2011.
Kariera
Fidżi, Nowa Zelandia i Australia (1998–2006)
Urodzony na Fidżi zawodnik karierę rozpoczął w klubach w swoim rodzinnym mieście, występował w narodowej reprezentacji U-19, jednak nie został powołany do kadry U-21[2][3]. Otrzymał zaproszenie do występów w drużynie U-21 nowozelandzkiego Counties Manukau[4][5], a w 1998 roku przeniósł się do Australii, gdzie grał w lokalnym klubie Tuggeranong Vikings[6][7] i powiązanym z nim Canberra Vikings[8] będących filiami grającej w Super Rugby drużyny Brumbies reprezentującej Australijskie Terytorium Stołeczne[9]. Z Canberra Vikings w latach 2001–2003 zwyciężał w Queensland Premier Rugby[10].
W roku 2000 dostał się również do głównego składu Brumbies, których barw bronił do 2006 roku[11][12][13][14][15][16][17], zdobywając w tym czasie dwukrotnie mistrzostwo Super 12 w latach 2001 i 2004[18]. Dzięki swojej wszechstronności swój debiut w rozgrywkach przeciw Reds rozpoczęty w formacji młyna zakończył w roli skrzydłowego[19]. Ciągłe kontuzje spowodowały, że zaliczył tylko cztery występy w pierwszych czterech sezonach, lecz od 2004 roku został graczem wyjściowej piętnastki[19][20], gdy zaś nie mieścił się w pierwszym składzie, występował w zespole rezerw Brumbie Runners[21]. W 2001 roku zagrał przeciw British and Irish Lions[22][23]. W 2004 roku podpisał dwuletni kontrakt z Newcastle Falcons[24], który zerwał miesiąc później po otrzymaniu powołania do australijskiej kadry[25][26].
Reprezentacja (2004)
W 2003 roku nie zyskał uznania u ówczesnego trenera kadry Fidżi, Maca McCalliona, i nie został powołany do drużyny udającej się na Puchar Świata w Rugby 2003[27]. Jednak po mistrzowskim sezonie Super Rugby 2004, w którym wystąpił we wszystkich meczach swojej drużyny, zarówno nowy trener reprezentacji Fidżi, Wayne Pivac, jak i selekcjoner Wallabies powołali go do swoich reprezentacji[28]. Wybranie przez Samo australijskich barw wzbudziło sprzeciw Fidżyjczyków, którzy wystosowali nawet oficjalny protest do IRB, która orzekła, że wybór reprezentacji jest w gestii zawodnika, bowiem zgodnie z regulacjami IRB może on grać dla któregokolwiek z tych dwóch krajów[29][30]. Ostatecznie jednak Radike Samo zadebiutował w drużynie Wallabies 13 czerwca 2004 roku w wygranym meczu ze Szkocją[31][32]. Do końca roku zagrał jeszcze w pięciu innych meczach, jedynie w ostatnim, również przeciwko Szkocji, 20 listopada 2004 wchodząc z ławki rezerwowych. 17 listopada uczestniczył także w meczu Australii A przeciw French Barbarians zdobywając wówczas przyłożenie[33][34], sezon reprezentacyjny zakończył zaś występem w barwach Barbarian F.C. przeciwko All Blacks[35][36].
Francja i Japonia (2006–2010)
W 2006 roku mając problemy z dostaniem się do podstawowego składu Brumbies oraz będąc pominiętym przy powołaniach do reprezentacji Australii Samo postanowił kontynuować karierę w Europie. Latem 2006 podpisał dwuletni kontrakt z Stade Français odrzucając ofertę drużyny Cardiff Blues[37][38][39]. Już po sześciu minutach od debiutu zdobył swoje pierwsze przyłożenie w lidze francuskiej[40], kończąc sezon również przyłożeniem w wygranym finale rozgrywek[37][41][42]. Trapiony kontuzjami, po roku spędzonym we Francji, przeniósł się w 2007 roku do drugoligowego wówczas japońskiego klubu Yokogawa Musashino Atlastars, któremu pomógł w awansie do najwyższej klasy rozgrywek. Drużyna grała w Top League tylko przez jeden sezon, a po spadku Samo rozegrał dla niej jeszcze jeden rok. W kolejnym sezonie właściciele drużyny postanowili bowiem przekształcić klub w amatorski, pozostawiając Samo bez kontraktu. Chcąc zostać w Japonii bez powodzenia prowadził rozmowy z innymi klubami. Po krótkim pobycie na Fidżi powrócił zatem do Australii[43].
Australia i Japonia (2010–)
Po kilku odmowach z klubów Super Rugby, wypominających mu zaawansowany wiek, tuszę i brak szybkości[1][44][45], w kwietniu 2010 roku[46] zaczął grać w lokalnym klubie z Sydney – Southern Districts – w rozgrywkach Shute Shield[47][48][49][50][51][52]. Rozważał wówczas również ofertę z francuskiego SU Agen[53]. Wobec kontuzji zawodników drugiej linii młyna (m.in. Jamesa Horwilla) trener Queensland Reds, Ewen McKenzie, zdecydował się zatrudnić Samo na pozostałe mecze sezonu 2010[54]. Swoją postawą w ostatnich dwóch meczach Super Rugby zapewnił sobie kontrakt na następny sezon[10][55]. W sezonie 2011 Samo stał się podstawowym wiązaczem młyna drużyny z Queensland, która zwyciężyła w rozgrywkach Super Rugby, pokonując w finale siedmiokrotnych mistrzów, nowozelandzkich Crusaders[56]. Dla Samo był to już trzeci tytuł tych rozgrywek, a szefowie Reds już w połowie sezonu zaproponowali mu przedłużenie kontraktu o dwa lata[57][58]. Również w 2011 roku związał się z lokalnym klubem GPS Rugby[59][60][61], w którego meczach brał udział w miarę możliwości[62][63][64][65][66][67][68].
Już nie tak udany sezon 2012 przerywała mu dodatkowo kontuzja ramienia[69][70][71][72][73]. Również w kolejnym, po kontuzji kolana, nieczęsto pojawiał się na boisku[74][75]. W czerwcu 2013 roku ponownie stanął przeciw British and Irish Lions[76][77].
W lutym 2013 roku ogłosił, iż po zakończeniu sezonu Super Rugby przeniesie się do Japonii do klubu Kintetsu Liners[78]. W pierwszym sezonie wystąpił w piętnastu spotkaniach zaliczając sześć przyłożeń[79], rok później w szesnastu meczach zdobył trzy przyłożenia[80]. W połowie stycznia 2015 roku postanowił po raz ostatni zmierzyć się z rozgrywkami Super Rugby – tym razem w zespole Melbourne Rebels[81].
Reprezentacja (2011–2012)
Niedługo po zakończeniu rozgrywek Super Rugby Samo otrzymał, pierwszy raz od siedmiu lat, powołanie do reprezentacji[82][83]. Jako najstarszy australijski gracz w historii Pucharu Trzech Narodów[84] wystąpił w dwóch meczach tego turnieju, przeciwko RPA jako rezerwowy i przeciwko Nowej Zelandii w podstawowym składzie[85]. W tym ostatnim zdobył swoje pierwsze w reprezentacyjnej karierze przyłożenie, a Australia wygrywając mecz zwyciężyła w całym turnieju pierwszy raz od dziesięciu lat[86]. Pięć punktów zdobyte w meczu z All Blacks dało zawodnikowi nagrody dla przyłożenia roku podczas ceremonii wręczania wyróżnień australijskiego rugby[87] oraz na gali IRB Awards[88][89]. Dobra forma zapewniła Samo miejsce w ogłoszonym 18 sierpnia składzie reprezentacji na Puchar Świata w Rugby 2011[90][91]. Zagrał we wszystkich meczach swojej drużyny[92] – w pierwszych dwóch wystąpił w pierwszym składzie, w trzecim natomiast jako rezerwowy. W związku z kontuzjami czterech graczy ataku, 28 września 2011 rugby sztab szkoleniowy Wallabies ogłosił, że czwarty mecz, z Rosją, Samo rozpocznie jako skrzydłowy – na pozycji, na jakiej grał na początku kariery[93][94]. Ćwierćfinał i półfinał zagrał już w wyjściowym składzie na swojej nominalnej pozycji, zaś w wygranym meczu o trzecie miejsce z ławki rezerwowych[95].
Pod koniec 2011 roku Australijczycy udali się na minitournée do Europy, gdzie zagrali dwa mecze – z Barbarian F.C. oraz Walią. Samo zagrał w obu meczach, w wysoko wygranym meczu z Barbarians zdobywając jedno z przyłożeń[96].
W 2012 roku ominęły go czerwcowe testmecze[97], jednak niespodziewanie otrzymał powołanie do kadry na The Rugby Championship 2012[98], podczas którego wystąpił we wszystkich spotkaniach[99], będąc jednak w założeniu Robbiego Deansa zawodnikiem wchodzącym z ławki rezerwowych pod koniec spotkania[71], podobnie do roli w klubie[92]. W takim charakterze wystąpił w obu meczach Bledisloe Cup, do podstawowej piętnastki powrócił przeciw Springboks[100] pozostając w niej do końca rozgrywek. Udał się również na kończącą sezon reprezentacyjny wyprawę do Europy[101], podczas której zagrał jedynie przeciw Francuzom[42][102].
Życie prywatne
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
