Rada Najwyższa Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej – jednoizbowy parlament Białoruskiej SRR powołany do życia w 1938 na wzór Rady Najwyższej ZSRR oraz Rad Najwyższych innych 10 republik. Istniał do 1991, gdy przekształcił się w Radę Najwyższą Republiki Białorusi (do 1996).
Historia
Rada powstała na mocy konstytucji Białoruskiej SRR z 1937, która zmieniała dotychczasowy kształt głównych organów ustrojowych republiki. W założeniu miała być ciałem ustawodawczym sprawującym kontrolę nad działalnością władzy wykonawczej (zgodnie z prymatem władzy ustawodawczej nad wykonawczą w krajach socjalistycznych), mającą również funkcje kreujące i kontrolujące. W praktyce jej rola ograniczała się do zatwierdzania decyzji Komunistycznej Partii Białorusi.
Wybory do Rady były czteroprzymiotnikowe: powszechne, równe, bezpośrednie i tajne, z wyłączeniem zasady proporcjonalności. Kraj dzielił się na jednomandatowe okręgi wyborcze, których granice i liczbę ustalano według tzw. jednolitej normy przedstawcielskiej (początkowo 1 deputowanego wybierało 20 tys. mieszkańców). W 1990 wybierano 360 posłów (w tym 310 w jednomandatowych okręgach, 29 kolejnych posłów nominowała Białoruska Republikańska Organizacja Weteranów Wojny i Pracy, a po 7: Towarzystwa Inwalidów, Ślepych i Głuchych). Jedynie w wyborach 1990 możliwy był wybór między kandydatami w okręgu, we wszystkich innych wyborach na jeden mandat przypadał jeden kandydat (członek KPB lub tzw. bezpartyjny).
Wybory do Rady odbywały się co cztery lata, a od 1975 roku co 5 lat. Głosowania miały miejsce w latach 1938, 1947, 1951, 1955, 1959, 1963, 1967, 1971, 1975, 1980, 1985 i 1990.
Chronologiczna lista przewodniczących
Bibliografia
- Èncyklapèdyâ gìstoryì Belarusì, T. 2, Mińsk 1994
