Przewód lufy - wzdłużny otwór w lufie broni palnej, służący do umieszczenia naboju (komora nabojowa) i prowadzenia ładunku rażącego (np. pocisku) w lufie. Wyróżnia się w nim dwie charakterystyczne części: przednią zwaną częścią prowadzącą przewodu (do prowadzenia pocisku w lufie) i tylną, zwaną komorą nabojową. W przewodzie lufy dochodzi do odpalenia naboju oraz do nadania ładunkowi rażącemu właściwej prędkości wylotowej (w wyniku przekształcenia energii chemicznej spalanego materiału miotającego, np. prochu, w energię kinetyczną) oraz kierunku. Komora nabojowa wraz ze stożkiem przejściowym służą do umieszczenia naboju w lufie. W lufach z przewodem gwintowanym pociskom nadawany jest dodatkowo ruch obrotowy.

Współcześnie w broni strzeleckiej stosowane są niemal wyłącznie przewody gwintowane (oprócz większości moździerzy i niektórych typów granatników). W armatach przeciwpancernych popularne są natomiast przewody gładkie (stosowane są wówczas pociski podkalibrowe stabilizowane brzechwowo).

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 187. ISBN 83-86028-01-7.
• Encyklopedia najnowszej broni palnej – opracowanie zbiorowe (red. Ryszard Woźniak) – Bellona 2001 – ISBN 83-11-09310-5,
• Encyklopedia Wojskowa, praca zbiorowa – PWN 2007 – ISBN 978-83-01-15175-1,
• Leksykon Wiedzy Wojskowej – praca zbiorowa Wydawnictwo MON 1979,
• Artyleria Lądowa – Stefan Pataj – Wydawnictwo MON 1975,
• Mała Encyklopedia Wojskowa (praca zbiorowa) Wydawnictwo MON 1970.