Przestrzeń odspołeczna to taka przestrzeń (mieszkalna, użytkowa), która skłania do izolowania się, unikania kontaktów (w odróżnieniu od przestrzeni dospołecznej). Rozmowy w takiej przestrzeni zwykle nie pojawiają się lub są zdawkowe i krótkotrwałe. Ludzie nie czują się w niej komfortowo i bezpiecznie, taki typ przestrzeni daje poczucie chłodu i izolacji.
Przykłady przestrzeni odspołecznej
Przestrzeń odspołeczna.
Dworzec
Duże sale np. poczekalnia, sala wykładowa.
Szeroka ulica
Place, pozbawione ławek, zarośli, straganów
Korytarze uczelni, szpitali,
Amfiteatr
Kino, duża sala teatralna, hala fabryczna.
Sala gimnastyczna
Galeria handlowa
Czynniki decydujące o tym, że przestrzeń przybiera charakter odspołeczny
Do pełnego obrazu przestrzeni odspołecznej brakuje tylko pustych ścian i chłodniejszych kolorów.
Przeładowanie bodźcowe lub brak bodźców. Zarówno bardzo głośne miejsca, gdzie jest np. duży ruch lub bardzo wiele osób, głośna muzyka, jak i zupełna cisza skłaniają ludzi do izolowania się.
Bardzo jasne, białe światło lub zupełna ciemność, czy półmrok.
Bardzo rozległe pomieszczenia lub obszary, gdzie brak jest zakamarków, miejsc do siedzenia, nie można się schować. Gdy człowiek czuje, że jest łatwy do zauważenia czy obserwowania przez innych.
Wysokie sufity.
”Chłodne kolory” – gdy pomieszczenie jest pomalowane na śnieżnobiałe kolory, jasny błękit, daje ludziom uczucie chłodu. Te kolory powodują złudzenie że w pomieszczeniu jest nieco niższa temperatura (uczucie chłodu), że jest ono większe.
Pomieszczenia, które są puste i duże, nieumeblowane.
Pomieszczenia umeblowane w sposób oficjalny, wyraźnie oddzielające np. klienta i sprzedawcę, z dużymi pustymi powierzchniami np. stołów lub biurek.
Badania w szpitalach psychiatrycznych pokazały, że zorganizowanie przestrzeni tak, że nabiera ona charakteru odspołecznionego wydłuża proces zdrowienia pacjentów.
Bibliografia
Edward Twitchell Hall: Ukryty wymiar. Warszawa: 1997. ISBN 83-7079-865-9. Brak numerów stron w książce
