Zwykle niskie krzewy o łukowato przewisających pędach[7][5]. Rzadziej o pędach wyprostowanych[8]. Na pędach występują ciernie. Rdzeń w pędach pusty, z blaszkowatymi przegrodami[8].
Skrętoległe i sezonowe[5], rozwijające się wcześnie (w połowie kwietnia) i wcześnie opadające (w sierpniu)[6]. Liście wsparte są szydlastymi, drobnymi i szybko opadającymi przylistkami[6][8]. Ogonki są krótkie[8], blaszki przeważnie lancetowate[6], całobrzegie lub drobno piłkowane[8].
Drobne i bardzo liczne[4], obupłciowe[8]. Krótkoszypułkowe lub siedzące, wyrastają pojedynczo, w pęczkach lub gronach na krótkopędach rozwijających się na ubiegłorocznych pędach. Działki kielicha w liczbie 5, są nierówne i trwałe. Płatki korony zaokrąglone, z krótkim paznokciem u nasady, zwykle białe, ale też kremowe lub żółte. Pręcików 10 lub więcej, na krótkich nitkach. Zalążnia górna, jednokomorowa, z dwoma zalążkami. Szyjka słupka wyrasta z pozycji bocznej, zwieńczona jest główkowatym znamieniem[8].
Pestkowce[8], kuliste do eliptycznych, po dojrzeniu czerwone lub fioletowoczarne, na powierzchni woskowane. Miąższ soczysty otacza pojedynczą, twardą pestkę[6][5].
Rodzaj Prinsepia należy do plemienia Osmaronieae Rydberg, podrodziny Spiraeoideae C. Agardh, rodziny różowatych (Rosaceae), zaliczanej do obszernego rzędu różowców (Rosales) i wraz z nim do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych.
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne. Są łatwe w uprawie, nie mają specjalnych wymagań co do gleby, mogą rosnąć zarówno na stanowisku słonecznym, jak i w półcieniu[4]. Rozmnaża się je przez sadzonki, odkłady lub nasiona. Nasiona wymagają przed siewem stratyfikacji w piasku. Młode rośliny przez pierwsze dwa–trzy lata należy chronić przed mrozami w chłodnej szklarni[6].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
