Prawo Geigera-Nuttalla

Prawo Geigera-Nuttalla, reguła Geigera-Nuttalla – empiryczna zależność między stałą rozpadu naturalnego nuklidu alfa-promieniotwórczego a zasięgiem emitowanej cząstki α w powietrzu, wyrażona wzorem

gdzie i są stałymi, przy czym stała jest zależna od szeregu promieniotwórczego, do którego należy dany nuklid. We współczesnej formie przedstawiane jest w postaci

gdzie dodatkowo jest liczbą atomową, jest energią kinetyczną cząstki alfa i jądra odrzutu, zaś i są stałymi.

Historia

W 1912 roku Hans Geiger i John Mitchell Nuttall zauważyli wyraźną korelację między szybkością rozpadu promieniotwórczego danego izotopu a energią wysyłanych przez ten izotop cząstek alfa (ich zasięg w powietrzu wzrasta wraz z początkową energią kinetyczną cząstki). Regułę wyjaśnił w 1928 roku George Gamow, korzystając ze swej teorii rozpadu alfa[1] opartej na mechanice kwantowej i zjawisku tunelowania.

Przypisy

  1. Gamow theory of alpha decay. phy.uct.ac.za. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-24)]..

Bibliografia