W chemii za powłokę elektronową wokół danego atomu uważa się zbiór orbitali atomowych mających tę samą główną liczbę kwantową n. Kolejnym wartościom n przypisane są kolejne powłoki: K, L, M, N, O, P i Q. Powłoki składają się z różnej liczby podpowłok elektronowych, odpowiadających określonym rodzajom orbitali atomowych:
L – jeden s i 3 orbitale p – może pomieścić maksymalnie 8 elektronów
M – jeden s, 3 p i 5 d – może pomieścić maksymalne 18 elektronów
N – jeden s, 3 p, 5 d i 7 f – może pomieścić maksymalne 32 elektrony
itd.
Powłoki elektronowe
Symbol powłoki
główna liczba kwantowa n
2n2 (maksymalna liczba elektronów)
podpowłoki
K
1
2
s
L
2
8
s, p
M
3
18
s, p, d
N
4
32
s, p, d, f
O
5
50
s, p, d, f, g
P
6
72
s, p, d, f, g, h
Q
7
98
s, p, d, f, g, h, i
Maksymalna liczba elektronów na podpowłokach (zgodnie ze wzorem n = 4l + 2, gdzie l to poboczna liczba kwantowa):
s (l = 0): 2 elektrony
p (l = 1): 6 elektronów
d (l = 2): 10 elektronów
f (l = 3): 14 elektronów
g (l = 4): 18 elektronów
h (l = 5): 22 elektrony
i (l = 6): 26 elektronów
Wbrew informacjom podawanym przez niektóre źródła, nie wszystkie gazy szlachetne mają całkowicie zapełnione powłoki elektronowe. Np. argon ma w powłoce M zapełnione podpowłoki s i p, nie ma natomiast elektronów d. Maksymalnie zapełniona powłoka elektronowa nie musi być energetycznie korzystna – pierwsze odstępstwo od tej zasady obserwuje się dla atomu potasu, w którym ostatni elektron wchodzi na podpowłokę 4s, a nie 3d. Jest tak dlatego, że przy dużych liczbach atomowych wzrasta rola oddziaływania spin-orbital w porównaniu z oddziaływaniami elektrostatycznymi[1].
↑Hermann Haken, Hans Christoph Wolf: Atomy i kwanty. Wprowadzenie do współczesnej spektroskopii atomowej. Warszawa: PWN, 1997, s. 362–367. ISBN 83-01-12135-1.
Bibliografia
Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Warszawa: Państwowe Wydaw. Naukowe, 1981, s. 81–89. ISBN 83-01-02626-X.