Portret Manueli Isidry Téllez-Girón, przyszłej księżnej Abrantes (hiszp.Manuela Isidra Téllez-Girón, futura duquesa de Abrantes) – obraz olejny z 1797 roku namalowany przez Agustína Esteve. Dziecięcy portret przedstawia hiszpańską arystokratkę Manuelę Isidrę Téllez-Girón y Alfonso Pimentel i znajduje się w kolekcji Muzeum Prado[1].
Manuela Isidra Téllez-Girón y Pimentel
María Manuela Isidra Téllez-Girón y Alfonso-Pimentel, przyszła księżna Abrantes (1793–1838), była najmłodszą córką Pedra de Alcántara Téllez-Girón, IX księcia Osuny i Maríi Josefy Pimentel y Téllez-Girón[2]. W 1813 poślubiła Ángela Maríę de Carvajal y Fernández de Córdoba, VIII księcia Abrantes[3], ich jedyny syn odziedziczył tytuł ojca. Podobnie jak jej rodzeństwo została wychowana w duchu oświecenia. Pasjonowała się muzyką, zwłaszcza śpiewem. Kiedy miała 19 lat sportretował ją Francisco Goya, przedstawiając ją z partyturą (Portret księżnej Abrantes)[4].
Okoliczności powstania
W ostatniej ćwierci XVIII wieku Esteve był jednym z najbardziej wziętych malarzy portrecistów wśród dworskiej arystokracji, popularnością ustępował jedynie Goi[5]. Był ceniony za portrety dziecięce, namalował między innymi dwóch synów hrabiego Altamiry i córki księcia Montemar. Wśród jego mecenasów szczególną rolę odegrali należący do czołowych przedstawicieli hiszpańskiego oświecenia książę i księżna Osuny – Pedro i María Josefa Pimentel y Téllez-Girón, rodzice sportretowanej Manueli. Obraz powstał latem 1797, kiedy dziewczynka miała trzydzieści dwa miesiące. Rok później Esteve sportretował także dwie starsze córki książąt Josefę Manuelę i Joaquinę[1].
Opis obrazu
Portret Manueli charakteryzuje nowoczesna koncepcja przejawiająca się w sposobie malowania i intymnej atmosferze. Manuela została przedstawiona en pied na niemal całkowicie neutralnym tle, jedynie zarys ścian sugeruje, że postać znajduje się w jakimś pomieszczeniu. Bosa, ma na sobie przejrzystą, białą sukienkę bez halki, prawdopodobnie jest to strój nocny ozdobiony wstążką na potrzeby portretu[1]. W ręce trzyma lalkę. Uśmiecha się i patrzy na widza dużymi, czarnymi oczyma[6]. Był to portret przeznaczony do kontemplacji w przestrzeni prywatnej, o czym świadczy także fakt, że po śmierci księcia Osuny nie zawisł w salonie pałacu obok dwóch portretów jej sióstr, lecz w gabinecie księżnej[1].
Proweniencja
Obraz pierwotnie należał do księżnej Osuny, matki Manueli, a następnie do samej portretowanej. Kolejnymi właścicielami byli jej syn Pedro de Alcántara Carvajal y Téllez-Girón, IX markiz de Villalba de los Llanos; oraz markiz de Arneva. W 2017 Muzeum Prado zakupiło obraz z prywatnej kolekcji dzięki funduszom z darowizny Óscara Alzagi[2].
Przypisy
↑ abcdVirginia Albarrán (ed.): El desafío del blanco. Goya y Esteve, retratistas de la Casa de Osuna. Madrid: Museo Nacional del Prado, 2017, s. 31–37. ISBN 978-84-8480-391-1.
