Ponad Staw Turnia

Ponad Staw Turnia
Ilustracja
Ponad Staw Turnia widoczna na pierwszym planie
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2105 m n.p.m.

Pierwsze wejście

10 września 1874
Tytus Chałubiński, Józef Stolarczyk i towarzysze

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole nieco na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Staw Turnia”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Staw Turnia”
Ziemia49°09′26,0″N 20°08′42,4″E/49,157222 20,145111

Ponad Staw Turnia (słow. Malý Kvetnicový hrb) – turnia o wysokości 2105[1] lub 1964[2] m n.p.m. w słowackich Tatrach Wysokich, w grani bocznej odchodzącej od Małego Gerlacha na południowy wschód. Stanowi ostatnie wybitniejsze wzniesienie w tej grani, niżej rozciąga się zalesiony Gerlachowski Grzebień. Od masywu Ponad Ogród Turni (dokładnie od Niżniej Ponad Ogród Kopki) oddziela ją Ponad Staw Przełączka[2].

Duże różnice w podawanych wysokościach wynikają prawdopodobnie stąd, że atlas satelitarny Tatr i Podtatrza sytuuje Ponad Staw Turnię w wyższym punkcie grani, a podawaną dla niej wysokością 1964 m oznacza niższy punkt w grzbiecie[1].

Na wierzchołek Ponad Staw Turni nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, bywa zwiedzana przez taterników, najczęściej przy połączeniu z wejściem na Ponad Ogród Turnię[2]. W dolnej części Żlebu Stolarczyka znajduje się popularny wśród wspinaczy lodowych lodospad Orolin[3].

Nazewnictwo

Polskie nazewnictwo Ponad Staw Turni pochodzi od Wielickiego Stawu znajdującego się w Dolinie Wielickiej, ponad którym się znajduje. Forma nazwy pochodzi z gwary podhalańskiej. Nazwa słowacka, podobnie jak w przypadku Ponad Ogród Turni, pochodzi od Wielickiego Ogrodu[4].

Historia

Pierwsze wejścia na Ponad Staw Turnię:

Przypisy

  1. a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 141. ISBN 83-909352-2-8.
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 145–147.
  3. Tatranské ľady [online] [dostęp 2024-02-23].
  4. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.