Polityka antycykliczna to polityka przeciwdziałania nadmiernym wahaniom tempa wzrostu PKB wywołanym przez cykle koniunkturalne. Ma ona na celu umacnianiu popytu krajowego (spożycia indywidualnego, spożycia zbiorowego oraz nakładów inwestycyjnych brutto) w okresie, gdy gospodarka jest w fazie spowolnienia (zła koniunktura) lub na ograniczaniu dynamiki popytu krajowego wtedy, gdy gospodarka rozwija się zbyt szybko i jest w fazie ożywienia. Instrumenty tworzące politykę antycykliczną to szeroki wachlarz środków łagodzących załamania kryzysowe i zapobiegających przegrzaniu koniunktury. Państwo reguluje poziom aktywności prywatnych przedsięwzięć gospodarczych, oddziałując na wielkość i strukturę popytu poprzez regulację obiegu pieniężnego. W działaniach tych możemy rozróżnić narzędzia z zakresu polityki pieniężnej i fiskalnej.
Ingerencja w działanie mechanizmu pieniężno-kredytowego w celu utrudnienia bądź ułatwienia dostępu podmiotów gospodarczych do pieniądza, odbywa się za pomocą stóp procentowych banku centralnego. Zniżkowe tendencje koniunkturalne wymagają więc obniżenia kosztów kredytu, natomiast w sytuacji przeciwnej korzystne jest podniesie stopy procentowej jako sposób przeciwdziałający nadmiernemu inwestowaniu.
W zakresie polityki fiskalnej to obniżenie deficytu budżetowego (poprzez ograniczenie wydatków lub wzrost dochodów podatkowych) w okresie ożywienia, ogranicza dynamikę konsumpcji zbiorowej lub wpływa na ograniczenie spożycia indywidualnego. W okresie spowolnienia podejmowane są działania odwrotne: zachęca się do wzrostu popytu krajowego obniżając podatki, lub zwiększając wydatki publiczne (prowadzi to do wzrostu deficytu budżetowego).
Realizacja polityki antycyklicznej jest zazwyczaj jednym z celów rządu i banku centralnego. Zdarza się jednak czasem, że instytucje te bardziej lub mniej świadomie prowadzą działania odwrotne: tj. przyczyniają się do dalszego wzrostu dynamiki popytu w okresie ożywienia (pogłębiając zjawiska narastania nierównowagi gospodarczej) lub do dalszego ograniczenia dynamiki popytu w okresie spowolnienia. Politykę taką – zazwyczaj nieplanowaną – nazywamy polityką procykliczną.
