Proces Zieglera-Natty – proces otrzymywania polipropylenu i innych poliolefin^[1] o strukturze izotaktycznej w wyniku stereoselektywnej reakcji polimeryzacji addycyjnej propylenu (lub innych olefin^[1]) zachodzący w obecności tzw. katalizatorów Zieglera-Natty^[2][3]

Łańcuch węglowy polipropylenu jest chiralny, a ułożenie atomów H i grup CH₃ przy każdym asymetrycznym atomie węgla jest przypadkowe, jeśli polimer ten jest otrzymywany w sposób niekontrolowany stereochemicznie^[2]. Produkt taki jest lepki, amorficzny i prawie bezużyteczny^[2].

W 1953 roku Karl Ziegler opracował pierwszy katalizator heterofazowy stereoselektywnej polimeryzacji olefin, a kilka lat później zespół Giulia Natty otrzymał za jego pomocą po raz pierwszy stereoregularny polipropylen o strukturze izotaktycznej, tj. takiej, w której wszystkie asymetryczne atomy węgla mają tę samą konfigurację^[1][2]. Katalizatorem Zieglera-Natty może być np. mieszanina chlorku tytanu(IV) (TiCl₄) i trietyloglinu (Et₃Al)^[2]. Współcześnie większość polipropylenu produkuje się w procesie Zieglera-Natty w fazie gazowej, z użyciem katalizatorów na specjalnych podłożach.

PP izotaktyczny ma średni ciężar cząsteczkowy od 50 tys. do 100 tys. Da, a w przypadku gatunków włóknotwórczych – do miliona Da^[4][5]. Jest on tworzywem termoplastycznym, przetwarza się go metodami wtrysku i wytłaczania. Stosowany jest m.in. do produkcji rur, naczyń, zabawek, opakowań i folii. Olbrzymia większość PP stosowanego w praktyce to właśnie jego forma izotaktyczna^[2].

Duża gęstość polimerów otrzymanych z użyciem katalizatora Zieglera-Natty wynika z regularnego ułożenia grup bocznych wzdłuż łańcucha. Dzięki temu łańcuchy mogą się dobrze upakować i utworzyć krystaliczny materiał o dużej gęstości, z którego można wytwarzać włókna (włókna polipropylenowe są używane obecnie np. do wyrobu odzieży sportowej)^[2]. Katalizatory Zieglera-Natty używane są również do kontrolowania struktury polimerów przewodzących w celu polepszenia ich właściwości elektrycznych^[2][6].

• Krzysztof Maksymiuk. Przewodzące polimery. „Kurier Chemiczny”. 3/91, 1991. brak numeru strony [Przedruk: Chemfan]
• Stanisław Bednarek. Jak plastyki przewodzą prąd elektryczny?. „Delta”. 04/1999, 1999. brak numeru strony
• AndrzejA. Plichta AndrzejA., AnnaA. Kundys AnnaA., Instrukcja do ćwiczenia: Polimeryzacja koordynacyjna, Katedra Chemii i Technologii Polimerów, Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, s. 1-4 [dostęp 2016-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] .